شاعرانه

پایگاه انتشار سروده های کلاسیک و نثر نوشته های حسین رضائیان

شاعرانه

پایگاه انتشار سروده های کلاسیک و نثر نوشته های حسین رضائیان

شاعرانه

چند سالیست که با نوکری ات دل شادم
جان زهرا دم مردن مبری از یادم....

برای عاقبت به خیری بنده حقیر دعا کنید. یاحق

"استفاده از مطالب این پایگاه با ذکر منبع بلامانع است"

بایگانی

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «راهیان نور» ثبت شده است


من نه، پدرم می گفت؛

می گفت: « دوکوهه که می روی بیکار نباش! »

پرسیدم: « چه کنم؟ »

گفت: « راه برو؛ میان ساختمان ها قدم بزن؛ بگرد دنبال آن چیزی که دوکوهه را دوکوهه کرد... »

وقتی رسیدیم به دوکوهه قرار گذاشتم حرف بابایم را زمین نزنم و شروع کنم به قدم زدن...

ابتدا فقط  راه رفتم.

کمی که گذشت جرأت پیدا کردم این ماجرا را با بزرگتری درمیان بگذارم. اما جالب بود که او هم گفت:

« قدم بزن و بگرد دنبال همان چیزی که بابایت گفته... »

شاکی شدم. سماجت به خرج دادم و زنگ زدم به بابایم:

- بابا! سلام. بابا! دنبال چه چیزی باید بگردم؟


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ شهریور ۹۲ ، ۱۴:۲۴
یاحق

بسم رب الشهداء و الصدیقین

 

تعجیل مکن؛ کم کم تو هم حال و هوای مرا درک می کنی. بالاخره تو هم خواهی فهمید که چرا وقتی حرف از « اردوی جنوب » می شود، من، اینگونه در هم می ریزم.

بگذار کمی از این شیرینی به تو بچشانم؛ شاید کمی تب و تابم را به تو هدیه کند؛ فقط قول بده تو هم قدر این حلاوت را بدانی. حال چه تعبیری بر قدردانی می گذاری، آن با خودت...

« حدود ساعت 3 یا 4 بعدازظهر باید کانون باشی. خوش به حالشان، خدامان شهدا، که این روزها دارند برای قافله شان سرباز جمع می کنند، کم کم لوازم زائران مقتل الشهدای ایران را در اتوبوس ها، که هر کدامشان به نام سروی از راست قامتان روزهای استقامت و پایداری مزین شده اند، جای می دهند.

اگر تو میان « خادم الشهدا » باشی که هیچ، شهدا خودشان هوایی ات می کنند؛ خوشا به حالشان. اما اگر نه، میان همسفرانت نشسته ای میان حسینیه. اگر دقت کنی، حسینیه دارد زار می زند. تو را می بیند و لباس خاکی بر تنت را و تحمل نمی کند؛ ناله می کند که:

« چرا؟ چرا من باید هر سال رفتنتان را به نظاره بنشینم و اشکی که در پشت پلک هایم پنهان کرده ام، پشت پایتان بر زمین بریزم؟ مرا نگاه کنید. شما خودتان را با لباس خاکی و چفیه و سربندهای سبز و سفید و سرخ آماده ساخته اید، من هم در و دیوارم را با تصاویر شهدا مزین ساخته ام. من هم آماده ام. اما، اما چه کنم که پای رفتن ندارم و باید بنشینم و در خیالم، با شما در لا به لای ساختمان های « دو کوهه »، آن جا که سردر هر کدامشان نام گردانی از یاس حک شده است، قدم بزنم و با قدومتان، پا در « حسینیه حاج همت » بگذارم، و اگر قابل باشم، قدری دورتر، به « حسینیه گردان تخریب » و « قبرهای راز و نیاز » سری بزنم... »


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ شهریور ۹۲ ، ۱۴:۱۳
یاحق