اومد شب قدر
شب گدایی
شب فغان و ناله از، درد جدایی
بنده ی آلوده منم، تو هم خدایی
تو هم خدایی
اومدم اعتراف کنم چیکارا کردم
منو آوردی که بفهمم غرق دردم
من اومدم که دستمو خودت بگیری
یه کاری کن با نا امیدی برنگردم
الهی العفو
تهیه شده در استودیو نجوا
کامل این شعر را در اینجا بخوانید
رمضان است و هوا پر شده از عطر دعا
می‌زند موج یمِ رحمت و و احسان خدا
هر که دارد به سرش میل وصال کوی دوست
رمضان ماه خوش بنده‌ی شرمنده‌ی اوست
آن موقع ها هنوز دانش آموز بودم؛ دوران
راهنمایی...
شب جمعه بود. شب جمعه ها هم به نیت خیر اموات رسم بود خرما دادن... که هنوز هم رسم
است به لطف خدا! از ته دلم می گویم به لطف خدا؛ چون امروز خیلی از رسم های دیروز
را غیرمرسوم میدانند!
کوچه های نازی آباد را به مقصد هیئتمان پشت سر می گذاشتم. که خرمای شب جمعه به من
هم تعارف شد.
دانه خرمایی برداشتم و خدا قبول بکندی زیر لب گفتم.
خرما را خوردم و فاتحه اش را فرستادم، من مانده بودم و هسته ی ناکارآمد آن خرما.
طبیعت این بود که به سرعت از شر آن هسته خرمای ناکارآمد خلاصی میافتم.
نیت کردم که مثل خیلی ها در همان لحظه پرتش کنم و راحت شوم. آخر « همرنگ جماعت شدن
» ضمانت عدم رسوایی است. این روزها همه دنبال موافق میگردند....
پایان کار من رسیده، مرگ بر من!
از شام تا صبح سپیده مرگ بر من!
در قصه ی عشق و جنون، از هر تباری
کارم به رسوایی کشیده، مرگ بر من!
می گویم از عمق وجودم بی مهابا
تا این نفس گردد بریده: مرگ بر من!
دارم به حال زار خودم گریه می کنم
بر روز و روزگار خودم گریه می کنم
من توبه ها شکسته ام و باز نادمم
بر عهد بیشمار خودم گریه می کنم
یابن الحسن فدای تو هستی من تمام
بر دار و بر ندار خودم گریه می کنم
دیگر ز دست نفس خطاکار خسته ام
از زشتی و پلیدی رفتار خسته ام
از رنج کوله بار گناه و بدی و جهل
از توبه های ناقص 1 و بسیار خسته ام
از دست بی حیایی خود پیش روی تو
وقتی خطا نمودم و انکار خسته ام
از شوق نیایش دل من منقلب است
از سوز دعا حال خوشم ملتهب است
احوال مرا ای دوستان! دریابید
با جرعه دعایی که به دل منتسب است
--------------------------------------
آبان 1390 / ذی الحجه 1432
شکر ایزد را که بارانی شدیم این روزها
باز ثابت شد که ما را دوست می دارد خدا
این گناهانی که ما این لحظه ها داریم را
باز نادیده گرفت آن مهربان باوفا
حال ماییم و دوباره صحبت عصیان و اثم
حال ماییم و سخن از زشتی کردارها
--------------------------------------
دی 1389 / صفر 1432
به درگاه تو هستم دیده گریان
بر آید از نهادم آه سوزان
دلم دیگر ندارد طاقت غم
نی ام در انتظار روز باران
عجب از روزهای خوب توبه
منم بودم به جمع روزه داران
در این زمانه بسی ناله در گلو مانده
کسی میان دلم قصه از شما خوانده
سروده ای ز همان لحظه ای که می آیی
از آن زمان که گرفتار ظلم صحرایی
شنیده ام که وجودت ز غصه ها لبریز
مدال صبر خدایی به گردنت آویز
