تو شهرمون دوباره
جشن گل و بهاره
تولد کریمه و عیدی می‌باره
همه با هم بخونید
اینو باید بدونید
غما رو از دلا دیگه حالا برونید
ای آبرو و اعتبار شهر ری
ای همه‌ی دار و ندار شهر ری
تاریخیه شهرمون اما می‌دونیم
هرچی که داره از تو داره شهرری
پر میزنه از حرمت دل سوی کربلا
عشق منی ای پسر امام مجتبی
دوباره حرف حبیب است و قصه، قصه‌ی سیب
سروده‌ای ز کسی که حبیب بود و غریب
ز دور دست محبت تکان تکان می‌داد
و بود خنجر دوری همیشه‌اش در جیب
مرا ز غصه این قصه رنج وافر داد
به خویش می‌زد از این ماجرا فقط آسیب
علی جانم
از همون بچگیام اسم تو رو بردم
میدونی
نه فقط تو لحظه‌هایی که زمین خوردم
آقاجان
دلمو تا به ابد دستِ خودت دادم
یا مولا
بنده‌ی عشقِ تو از بندِ همه آزادم
مادرم نذرِ محبتِ تو کرده زندگیمو
به ولای تو گره زده تموم بندگیمو
یاعلی جان، از تو دارم، سادگیمو
نجف برای من مثِ، بهشتِ روی زمینه
میگم تا عالم بدونه، آقام امیرِ مؤمنینه
گذشت روز و شب آمد؛ رسید صبح دگر
نشسته ام به عزا داغ ناتمامم را
ز عمر نشمرم آن ساعتی که با تو گذشت
که با تو عمر دو صد نوح ساعتی چند است
آن قدر منتظرت ماندم و ایام گذشت
که بهار از دل من رفت و خزان ریخت سرم
«آخر تفاوت من و طفلان شهر چیست»
وقتی به خنده ای دل من قنج می رود
در من عروسکی است که در چشم دختری
با دیدنم ز چشم ترش رنج می رود
تمام زندگی ام را اگرچه ناچیز است
فدای خنده به روی لب تو خواهم کرد
روزی می آید آنکه راه رحمة للعالمین راهش
روزی می آید آنکه شمشیر علی در دست خونخواهش...
