بلند شو!

مادر قسم به سوره ی کوثر بلند شو
مادر تو را به جان پیمبر بلند شو

مادر تو را به سیلی و من را به یک لگد
دشمن زمین زده ولی آخر بلند شو

بابا اگر که بود چنین جرأتی نبود
مادر قسم به غیرت حیدر بلند شو

خورشید! سلام...

این سومین طلوعیست که خانواده ی ما آن را بدون مادر درک می کند. آفتاب از بالای دیوار خود نمایی می کند...

خورشید! سلام.

تو چرا اینقدر گرفته به نظر میرسی؟ نکند تو هم مادرت را از دست داده ای؟ شاید...

یادش بخیر بابا بزرگ، آن روزها که کنار ما بود تعریف می کرد. می گفت آن وقتی که به معراج، یعنی تا نزدیکی های خدا رفته بوده، خدا به او گفته : « ای رسول ما، عالم را خلق نکرده ایم مگر به طفیلی خلقت تو... تو را نیافریدیم مگر به خاطر آفریده شدن علی بابایم... و شما دو را نیافریدم مگر به خاطر آفرینش فاطمه مادرم... » از این خاطر می گویم...

خورشید، چطور دلت می آید مادرمان در این دنیا نباشد و تو باز بر آن بتابی؟ البته باید این سوال را از خودم هم بپرسم که « زینب، تو چطور دلت می آید مادرت در این دنیا نباشد و تو باز صبح ها از خواب برخیزی...؟» ای کاش آن شب مرا هم...

بماند؛

شاید تو هم وظیفه ای مهم بر دوش داری که نباید از بین بروی... مثل من.

مدینه

 

مدینه! قامت یاسم کمان شد

میان جسم او تفصیل جان شد

 

مدینه ارغوانی یاس حیدر

میان کوچه ها رنگین کمان شد

 

مدینه! دست زهرا را شکستند

نوایش پشت در " یا الامان " شد

 

گلاب یاس

به سوز سینه ات آتش به پا شد

ببین از غصه ات با من چه ها شد

کمان قامتت بانوی خانه

برای آسمان همچون سما شد

تویی ماه شب یلدای عالم

که چهرت پشت ابری در خفا شد

دست گدایی

ما منتظر مهدی زهرا هستیم

ما مایه ی دلگرمی زهرا هستیم

گویید همه عالمیان بشناسند

ما منتقم سیلی زهرا هستیم

خون خواه حسینیم و به هر لحظه ی عمر

مجنون صفت لیلی زهرا هستیم