شاعرانه

ای که دل را با سخن هایت به اغما می بری

گوش کن با گوش جان تا ماجرا را بنگری

فتنه ای برپاست کز گرد و غبارش تیغ ها

می زند هر ناکس و هر کس به نام سروری

ترس آن دارم که ای نفس بد اندیش عاقبت

با هوس هایت ز من هم آبروها می بری

وای بر حال دلی کز دیگران در ظن خویش

لحظه ای دارد خیال باطل خود برتری

دود این آلودگی آخر مرا بیمار کرد

گشته ام در کنج این غم خانه زار و بستری

ناله ی این مرغ یاحق را کسی قابل ندید

می سپارم خیرتان را دست یار دیگری

----------------------------------