شاعرانه

شعری برای آیلان کردی

خوابش گرفته بود و به دریا پناه برد

با خود به خواب خاطره هایی سیاه برد

آغوش آب را طلبید و ز ما گریخت

ما را به درد حادثه رو به تباه برد

در مانده ای میان سوالم و بی جواب:

او را به سوی مرگ، کدامین گناه برد؟

نفرین به زندگی که مرا غرق خویش کرد

تنها مرا به فکرخور و سرپناه برد

دنیا از ابتدا همه اش بی پناهی است

دنیا مرا به سمت رهی اشتباه برد

لالا! بخواب کودک من! در پناه عشق

دریا تو را به سوی همان تکیه گاه برد

--------------------------------------

شهریور 94