نام مرتضی (ع)

ما به عشق حیدر تو بردیم پناه

داریم به این گفته ی خود سیل گواه

 

این جمله به نام مرتضی ختم شود

" لا حول و لا قوة إلا بالله "

 

---------------------------------

1389 / 1431

من حیدری ام

من حیدری ام خدا چه لطفی کرده

با مهر علی دل مرا چون بُرده

 

از هرکه بپرسیم همین را گوید

چون ¹ پادشه ست علی و ما چون بَرده²

 

-------------------------------------

1-  شبیه

2-  1388 /  1431

اشک

خبر از حادثه و سر نهان دارد اشک

چهره ای مضطرب و دل نگران دارد اشک

 

جگر سوخته تعبیر دل سوزان است

دل سوزان تر از این حرف و بیان دارد اشک

 

-------------------------------------------

1389

صدای باران

بی تو نفس کشیدن، غیر بلا ندارد

درد ندیدن تو هرگز دوا ندارد

 

من از صدای باران فهمیدم این معما

فردی در این زمانه جز تو وفا ندارد

 

----------------------------------

1389

آقا جان

مرا به نوکری ات کن قبول آقا جان!

تو را به جان علی و رسول آقا جان!

 

به روسیاهی خود اعتراف دارم من

تو خود کن آیه ی رحمت نزول آقا جان!

 

تمام قافله ها رد شدند و من ماندم

رها کنم ز بلای عدول آقا جان!

 

خُلق تو

ادب عباس از خُلق تو دارد

طراوت یاس از خُلق تو دارد

 

درخشش، روشنی، نور و تلألؤ

یقین الماس از خُلق تو دارد

 

سقف امید

می توانم درد را در چشم تو باور کنم

در سکوت ناله ات فکر غمی دیگر کنم

 

می توانم آسمان را بنگرم در اشک تو

ابر و باران، باد و طوفان را دوباره تر کنم

 

از نفس های تو غربت در دلم پیدا شده

عاقبت میمیرم و این قصه را ابتر کنم

 

سرور لم یزلی

میان سینه دوباره تپش تپش غوغاست

سرور لم یزلی از کران دل پیداست

 

دوباره زائر یاسم، از عطر او مستم

شبیه باغ پر از گل مزار او زیباست

 

همیشه مرقد چشمم ز نور او روشن

تمام آینه هایش نشانه ای ز خداست

 

فجر

فجر یعنی لاله ای آغشته به رنگ جنون

فجر یعنی پیرهن هایی که شد رنگین به خون

 

فجر یعنی آسمانی فارغ از ابر ستم

فجر یعنی بارش رحمت ز اول تا کنون

 

فجر یعنی یک هدف، یک مقتدا دنبال آن

مردمی دل خسته از نامهربانی درون

 

باده ی جانانه

قسمت این بود که ما نوکر میخانه شویم

تا ابد در به در باده ی جانانه شویم

 

خود بگو جان دو عالم به چه قابل دارد

آن زمانی که قرار است که دیوانه شویم

 

-------------------------------------

1388