گناه من

دلم گرفت و دوباره قلم زبانه گرفت

دوباره تیغ گلایه دم از زمانه گرفت

 

گناه من که نشستم میان فاصله چیست؟

دلم صداقت این عده را چو لانه گرفت

 

شکست نفخه ی صوری که جرأتم می داد

و استماع نوایی که ره به خانه گرفت

 

هیهات

 

قلم به دست من و روبروی من، هیهات

میان میکده جام و سبوی من، هیهات

 

در این هوای بهاری شکسته تر هم هست

صدا ز ناله و این های و هوی من؟ هیهات

 

من از تو و تو ز من ناله ها چرا کردیم؟

مگر به دست تو گیرد وضوی من؟ هیهات

 

نیمه ی خرداد

از فراق تو ز دل ناله و فریاد کشم

از غم هجر تو ای پیر حرم داد کشم

 

لایق درک حضورت نبدم زین ماتم

از همان کودکی ام داد ز بیداد کشم

 

حرمت مایه ی تسکین دلم بود ولی

تا ابد از غم تو ناله ی ناشاد کشم

 

فراری

ای که دل از باده تهی کرده ای

جام می ام را ز چه رو برده ای؟

 

گر تو ز این عیش فراری شدی

پس ز چه رو سرکه ز خون خورده ای؟

 

--------------------------------------

اسفند 1389

تو گفتی حافظ

سخن عشق ...، همان را که تو گفتی حافظ

من شدم واله آن تا که تو گفتی حافظ

 

چه شد آن وعده که گفتی که می آید آخر؟

چه شد آن قصه ی زیبا که تو گفتی حافظ؟

 

« نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد » ¹

پدرم گفت چنین یا که تو گفتی حافظ؟

 

وای بر من

امان از سرشلوغی وای بر من

امان از بی فروغی وای بر من

 

امان از اینکه دورم از تو و یار

عجب حرف دروغی وای بر من

 

-------------------------------

آذر1389

لایق حکم ولایت

 

 

روز ازل که چهره ات آقا! کشیده اند

این واژه را برای شما آفریده اند

 

این جمع را ببین که به امید یک نگاه

رو سوی شهر دیده تان پر کشیده اند

 

دستان پر ز حاجتمان را نظر کنید

این دست ها ز غیز شما دل بریده اند

 

اشک

خبر از حادثه و سر نهان دارد اشک

چهره ای مضطرب و دل نگران دارد اشک

 

جگر سوخته تعبیر دل سوزان است

دل سوزان تر از این حرف و بیان دارد اشک

 

-------------------------------------------

1389

حُرمت

کاش این رابطه ی میانمان کم نشود

دلمان ثانیه ای منقلب از غم نشود

 

کاشکی حرمت این رابطه دائم باشد

قلب از فاصله ها اسیر ماتم نشود

 

---------------------------------

1388

بیچاره من

بیچاره من که اسیرم به پایتان

هر دم نفس زدم به هوای هوایتان

 

من زیر بارتان کمرم خم شده ولی

انگار نه انگار که شکستم برایتان

 

هر لحظه فکر خود و قصه ی خودید

گویی نمی شنوید صدایی جز صدایتان