درد بی دلی

دارد زمان رفتن تو می رسد علی

تو می روی و می شکند قلب من ولی

 

تو می روی و سهم من از رفتنت شود

خون جگر، دو دیده ی تر، درد بی دلی

 

-------------------------------------

مرداد 1390 /  رمضان 1432

سحر نوزدهم

کاش با رفتن او جان ز تن ما می رفت

و روان ها به هوای او ز دنیا می رفت

 

سحر نوزدهم بود که از سمت زمین

نور از روی علی تا سوی بالا می رفت

 

حلقه ی در که دلش شور علی را می زد

خوب دانست که او به پیش زهرا می رفت

 

عشق ولایتی

من در تلألؤ تو تسلا گرفته ام

از تو نشانه های تولا گرفته ام

 

من سرخوشم که حکم غلامی و نوکری

از دست با کفایت لیلا گرفته ام

 

هر دم که نام تو به سر ذهنم آمده

راهی ز فرش تا سوی بالا گرفته ام

 

من حیدری ام

من حیدری ام خدا چه لطفی کرده

با مهر علی دل مرا چون بُرده

 

از هرکه بپرسیم همین را گوید

چون ¹ پادشه ست علی و ما چون بَرده²

 

-------------------------------------

1-  شبیه

2-  1388 /  1431

امون از دل زینب

آسمون دلش گرفته، گمونم میخواد بباره

دلشو تو دست بگیره، هر کی امشب بیقراره

 

توی کوچه های کوفه، تو یه خونه ی قدیمی

وقت افطار سر سفره، سفره ای خوب و صمیمی

 

یه بابا مهمون امشب خونه ی دختر کوچیکه

اما از کارای بابا، دل دختر، تیکه تیکه

 

چشم بیمار تو

 

 

 

می زنم پر سوی تو ای شاه بی همتا علی

قصد دارم تا سخن رانم ز عشقت یا علی

 

ای بلندای نگاهت آسمان را کرده مست

ای ز مه، مه روتر و زیباتر و والا علی

 

کهکشان ها وامدار چشم بیمار تواند

گفته در حقت خدا که « لا فتی الا علی » ¹