شاعرانه

کاش با رفتن او جان ز تن ما می رفت

و روان ها به هوای او ز دنیا می رفت

سحر نوزدهم بود که از سمت زمین

نور از روی علی تا سوی بالا می رفت

حلقه ی در که دلش شور علی را می زد

خوب دانست که او به پیش زهرا می رفت

کوچه از آمدنش سرّ تعلل فهمید

نه، علی دیر نکرده ست که حالا می رفت

و یتیمان که همه پشت در خانه شان

از علی شان انتظار نان و خرما می رفت

همه احساس غریبی به تمناشان بود

که چرا وقت بدون بود بابا می رفت

ناگهان " فزت و رب الکعبه " غوغایی کرد

که از آن اشک به سان رود و دریا می رفت

و علی رفت که ما سرّ سخن بگشاییم

که علی نیز از این قافله تنها می رفت

این من و این سخنی سوخته از جنس نیاز

که نگاهم به نگاهی به تمنا می رفت

----------------------------------------

مرداد 1390 / رمضان 1432