بوی بهار می رسد
نوای یار می رسد
پنجره ها وا شده رو به روشنی
سلام ما به مصطفی، بنبیٍّ قُرَشیٍّ مدنی
به او که راهِ او کمالِ راه ماست
به سیرتش که بهترین گواهِ ماست
به زندگانی اش که آفتابِ ماست
که راهِ او مسیرِ انقلابِ ماست
مسیر ما می رسد از هزار سال پیش از این
که می رود خانه به خانه اینچنین
غرب و شمال و شرق و هرجای زمین
پرچمِ ایران بلند و بر فرازها
کشورِ عاشقان و سرفرازها
ایران
ای مبدأ حرکت و برکت اهل ظهور
ای محور وحدت و همت اهل ظهور
آیینه صورت و سیرت اهل ظهور
فجر یعنی لاله ای آغشته به رنگ جنون
فجر یعنی پیرهن هایی که شد رنگین به خون
فجر یعنی آسمانی فارغ از ابر ستم
فجر یعنی بارش رحمت از اول تا کنون
انقلاب ما / افتخار ماست
پیرو امر ولی بودن دلیل اعتبار ماست
در مسیر حق / مرد میدانم
تا همیشه پای فجر حضرت خورشید می مانیم
نوجوانان نسل ظهوریم
سربلندیم و سرمست غروریم
رهرو راه خون خداییم
اهل ایمان و با عشق آشناییم
روزگاری رسید و حالِ زمان
ناگهان از جفای غم بد شد
آبِ دریای پُر تلاطمِ درد
از سرِ مردمِ زمین رد شد
مردم از ناتوانی تدبیر
خسته بودند و در گرفتاری
جورِ غم را به دوش می‌بردند
چه بگویم ز دردِ بی یاری
وعده‌ها بود و چشمِ امیدی
که پیِ هرچه گفته شد خشکید
تو خودت شاهدی خدا این قوم
وعده‌ها را شنید و هیچ ندید
ای به نور هدایتت امروز
همه در انتظار صبح سپید
السلام علیک روح الله
السلام علیک یا خورشید
با تو شب‌های بی‌فروغ زمین
ناگهان روز تازه‌ای دیدند
انقلابی شد آسمانِ خیال
به جهان نور ربنا تابید
صفحه صفحه عبور در تاریخ
حال ما را عجیب می‌گیرد
تو به تاریخ ما دوباره زدی
رنگی از افتخار، رنگ امید
فارغ از تمام هیاهوهای عروض و قافیه، فارغ از دعواهای شاعرها برای رعایت هجای کوتاه و بلند و کشیده...
این شعر درد دل ماهایی ست که 30 دی ماه، سیاه ترین روز زندگی امسالمان بود. روزی که خون شهریاری ها لگد مال شد...
دشمن برای جنگ آمد، ایستادیم
ما شیشه و او سنگ آمد، ایستادیم
با لشکری خونخوار و تا دندان مسلح
رنگین و رنگارنگ آمد، ایستادیم
دنیا به ما می گفت ماهی قرمزِ تنگ
رفت و به زور چنگ آمد، ایستادیم
هوالعلیم. 16 ساله بود که بال پریدن گشود و رفت. او به شهادت خویش عالم بود؛ همین و بس! تاریخ شهادت: 8/2/66؛ 20 روز قبل از عروج...
بسم رب الشهداء و الصدیقین
این وصیت نامه ها انسان را می لرزاند و بیدار می کند. امام خمینی (ره)
نوجوانـی در حریــم کــربلا گم کـرده ایم
عاشقی در وادی خوف و رجا گم کرده ایم
چتری از بال ملائک بر سرش گستـرده ایم
آن که او را زیر بــاران بـلا گم کـرده ایم
وصیتنامه ی دلاور سپاه اسلام
بسیجی شهید
مهدی رضائیان
با سلام و درود به یگانه منجی عالم بشریت و نائب بر حقش، پیر جماران، حسین زمان، امام امت و با سلام به رزمندگان پر شور اسلام که با رزم بی امان خود می روند تا جهان را از زیر سلطه ی یاوه گویان شرق و غرب آزاد سازند و آماده ظهور دولت یار باشند و با سلام به شهیدان گلگون کفن انقلاب اسلامی مخصوصاً شهدای جنگ تحمیلی که با خون سرخ خود درخت اسلام را هر چه بیشتر تنومند می سازند، وصیت نامه ی خویش را شروع می کنم.
من در روز تاریخ افتخار این را یافتم که به سوی خدای متعال مشرف گردم.
من نه، پدرم می گفت؛
می گفت: « دوکوهه که می روی بیکار نباش! »
پرسیدم: « چه کنم؟ »
گفت: « راه برو؛ میان ساختمان ها قدم بزن؛ بگرد دنبال آن چیزی که دوکوهه را دوکوهه کرد... »
وقتی رسیدیم به دوکوهه قرار گذاشتم حرف بابایم را زمین نزنم و شروع کنم به قدم زدن...
ابتدا فقط راه رفتم.
کمی که گذشت جرأت پیدا کردم این ماجرا را با بزرگتری درمیان بگذارم. اما جالب بود که او هم گفت:
« قدم بزن و بگرد دنبال همان چیزی که بابایت گفته... »
شاکی شدم. سماجت به خرج دادم و زنگ زدم به بابایم:
- بابا! سلام. بابا! دنبال چه چیزی باید بگردم؟
بسم الله الرحمن الرحیم
در جست و جوی مطلعی انقلابی، به این سخن گهربار بنیانگذار جمهوری اسلامی
ایران، امام خمینی (ره) رسیدم و آنگاه بود که خویشتن را فارغ از دغدغه های آغاز
قلم یافتم و به همین دلیل فاتحه ای خواندم بر روح پر فتوح رهبر کبیر انقلاب:
‹‹ این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. ››
امام خمینی (ره) در این کلام خود به رابطه ی گسست ناپذیر میان حرکت عظیم سید و
سالار شهیدان و پابرجایی دین مبین اسلام اشاره کرده اند و در کلامی دیگر بسیار
زیبا، تمام آنچه امروز از دین برای ما مانده است را از قیام سید الشهدا در عاشورای
سال 61 هجری بیان فرموده اند: ‹‹ ما هر چه داریم از محرم و صفر است ›› . به راستی
اگر در چنین روزی امام حسین (ع) بر علیه ظلم و ستم بنی امیه به پا نمی خاست و
الگویی بسیار کامل برای تمام آزادگان جهان نمی گشت، امکان این که امروز هنوز هم ظلم
و ستم بی جواب بماند و هیچ عملی علیه آن انجام نشود بسیار بالا بود و این سبب آن
می شد که باز هم جوامع در خفت و خواری به سر برند و طاغوت را بی هیچ پاسخی رهایش
گذارند تاهر ظلمی که دوست داشته باشد را بر آنها به ارمغان آورد.
بسم الله الرحمن الرحیم
آزادی؛
آزادی، رهایی روح خدا از تن است؛ همان چه که در روز خلقت در انسان به ودیعه نهاده شد و روزگاری نیز از او باز ستانده خواهد شد. اما این آزادی بدان معنایی که ما امروز در گستره ی تفکر خود قرار داده ایم نیست؛ بلکه این آزادی، چنین مرزهای کوچکی را کنار می زند و به وسعت بی نهایت، قلمرویی تشکیل می دهد که بعید از ذهن است؛ حتی بعید از وهم.... اما این آزادی که از آن سخن میگوئیم چیست که مانند قلب تسخیر شده ی اولیاء الله، قلعه های قلب عالم را فتح نموده است؟
