را دوست

 

من ناز نگاه مهربانت را دوست

لبخند نشسته بر لبانت را دوست

ای ماه سپیدپوشِ گل در آغوش

گل واژه ی عشق بر زبانت را دوست

 

خورشید ری

 

تو قلبم / می جوشه / هزارتا چشمه شادی و طراوت

میلاد / آقامه / همه با هم بریم جشن ولادت

 

ولادت کریمه و - گل دسته دسته بیارید

تموم غصه هاتونو - بیرون این در بذارید

 

حس می کنم تو شهرمون - سایه عشقو رو سرم

قبله‌ی تهران شده ری - از قدم شاه کرم

 

تو سید الکریمی / مأمن زندگیمی

با تو دلم خداییه که تو عبدالعظیمی

دنیای آدم ها

 

ای کاش می‌فهمید دردم بی‌محلی‌هاست

ای کاش می‌فهمید دردم درد دوری بود

ای کاش از ای کاش‌هایم غصه کم می‌کرد

لعنت به دیداری که پایانش صبوری بود

خیال

 

خیال می کردم، که امسال اربعین

علم به دوش کاروان کربلا میشم

خیال می کردم، تموم میشه فراق

دوباره زائر عزیز مصطفی میشم

ولی همش خیال شد

دوباره کربلای تو محال شد

نمیشه باورم ولی سوال شد

ولی برام سوال شد

چه جور دلت میاد / که من عذاب بشم

که پیش چشم دشمنای تو خراب بشم

داغ حرم موند به دلم دوباره

فراق کربلا دوا نداره

دوا فقط حرمه

 

دل تنگ حرمم

راها بسته و من

می‌سوزم از بی تابی

 

کربلا که نرم

بیدارم همه شب

می‌میرم از بی‌خوابی

 

ای آقای کرم

دارم دق می‌کنم

میشه من رو دریابی

من و عکس کربلا

 

ببین جاموندم از قافله امسال

دلم خونه دلم خیلی کبابه

دوباره بسته شد راه زیارت

حالم خیلی بده حالم خرابه

 

شده این شبا دلم

اسیر رنج و بلا

عجب روضه‌ای میشه

من و عکس کربلا

هم سفره

 

روزگاری رسید و حالِ زمان

ناگهان از جفای غم بد شد

آبِ دریای پُر تلاطمِ درد

از سرِ مردمِ زمین رد شد

 

مردم از ناتوانی تدبیر

خسته بودند و در گرفتاری

جورِ غم را به دوش می‌بردند

چه بگویم ز دردِ بی یاری

 

وعده‌ها بود و چشمِ امیدی

که پیِ هرچه گفته شد خشکید

تو خودت شاهدی خدا این قوم

وعده‌ها را شنید و هیچ ندید

خورشید هدایت

دلا از عشق تو آقا شده دریای سرور

شده قلبا همه از نور خدا چشمه‌ی نور

چشم بد از تو و از هر کی تو رو دوست داره دور

 

زندگی وقتی که عشق تو وسط باشه خوشه

هر کسی شیعه‌ی مولاس راه ایمان جلوشه

آخرش شوق زیارت تو ما رو می‌کُشه

آخرین امید

روزها ثانیه‌ها دقیقه‌ها ساعت‌ها

سپری میشن به شوقِ دیدن روی بهار

دلِ من منتظره دوباره بارون بزنه

دوباره گریه‌م گرفته؛ ابر مهربون ببار

حرم میخوام

 

تو غربت این شهر، دلخوش به شماییم

دل بسته‌ی صحنِ، آقامون رضاییم

 

دل تموم عاشقات رفته، میون زائرات

گرفته بال و پر توی صحنت، مثِ کبوترات

 

تو حریمت آقا

دل میره به سمت کهکشون و آسمونا

قلب غصه‌دارم

می‌تپه به شوقِ دیدنِ حریمت آقا

من همون گدام که

را[ه] به را[ه] حرم می‌اومد ای عزیز زهرا

 

حرم میخوام

از تو شاه کرم میخوام