گزارشی از اردوی آفتابگردان ها

منتشر شده در سایت شهرستان ادب (کلیک کنید)

روزهای خوبی بود.

 

باورش هم کمی سخت بود: هم جواری و بدون نیاز به هیچ هماهنگی قبلی، هم صحبتی با کسانی که قبلن ها فقط اسمشان را روی کتابشان، یا تصویرشان در فیلم های دیدار با رهبری و یا عکس شان را در مصاحبه ی روزنامه ای با آن ها دیده بودم...

 

و اینکه آن ها هم بی هیچ آلایش و پیرایه ای تو را می پذیرفتند و با تو هم صحبت می شدند.

 

جالب بود برایم اینکه هیچ کار نداشتند به این که تو در این عرصه در نقطه ی صفر مرزی هستی و خود آنان نزدیکای 100 پایانی...

 

چینی شیدایی

 

 

 

دلم از غصه ی ایام چون پروانه ی پر بسته می ماند

گرفتار هوای یک اتاق خالی و دربسته می ماند

 

سکوتی بر لبم جاریست چون آرامش پیش از پریشانی

نمی دانم دل طوفانی ام تا چند سال آهسته می ماند

 

به روی شانه ی هم می نشانم سنگ های باور خود را

نمی دانم که این دیوار می ریزد و یا پیوسته می ماند ¹