نبودنت...

دل از تمام رفیقان بریدی و رفتی

هزار خواهش ما را ندیدی و رفتی

 

خیال میکده خوش بود از نسیم بهار

تو دست از همه عالم کشیدی و رفتی

 

در این شلوغیِ بازارِ اسفلِ دنیا

به شوق دوست محبت خریدی و رفتی

بلخ بلا

 

شب یلدای من از یاد تو لبریز شده

دل من همسفر قصه‌ی پاییز شده

 

همه جا حرف خوشی، فال گرفتن، آجیل

گوش من لیک به نجوای غمت تیز شده

 

داغ دوری به خداوند مرا سنگین است

سوز سوز من با نفس چله گلاویز شده

عقب گرد

رسید آخر روضه، دلم پر از درد است

هوای زندگی ام بی ظهور تو سرد است

 

بهار روضه به سر شد، نیامدی اما

رسید فصل خزان، برگ و بار من زرد است

 

دو ماه گریه برای نبودنت کردم

خوشم که دیده به عهد غمت جوانمرد است

شب آرزوها

تو آرزوی منی و جز این به سینه نباشد

که بین این همه من سهم آرزوی تو باشم

 

یاسین

تو را به واژه چنانی که هست نتوان گفت

چنان که اول «مریم»... چنان که در «یاسین»...

 

 

 

چشم عاشق کش

دارد جنون چشم‌هایت می‌کشد من را

بر لب اعوذ بالله از این چشم عاشق کش

درد من... درد تو...

ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ

درد من درد تو هم بود؛ ولی حالا... نه!

عطر تو

لحظه‌ای از یاد تو غافل نگردد خاطرم

با تمام جاده‌ها عطر تو همراه من است...

حرف جدایی

گرفته رنگ سیاه فراق شام وصال / دوباره حرف جدایی، فصال دوری، درد

قلم دوباره به تاب و تبی‌ست شورانگیز / که روی دفتر دل حک کند چنین: برگرد...

زمان لعنتی

تو رو زودتر دیدمت اما چه سود

توی حاصلش تفاوتی نبود

من تو قلب تو می‌موندم بی رقیب

«اگه این زمان لعنتی نبود»