هر وقت دلم گرفته از دنیا
تنها امید زندگیم بودی
با تو همیشه حال من خوبه
بی تو میرم به سمت نابودی
آرامش محضه کنار تو
شکر خدا که تو رو به قلبم داد
واسه درد دل همیشه وایمیسم
روبروی گنبدت تو گوهرشاد
همه زندگیمو مدیون توام
که تو مهربون‌ترین بودی برام
به خدا که از تو دل نمی‌کنم
جز خودت من از تو هیچی نمیخوام
چشمم که به گنبدت می‌افتد هر بار
از اشک شود نگاه چشمانم تار
من آمده‌ام تو را ببینم خورشید
از دیده‌ی من نقاب غم را بردار
-----------------------
مرداد 95
بی خوابم کرده بود.
هر چه تلاش می کردم بی اعتنایی کنم، صدایش آزارم می داد.
پنجره را باز کردم تا دادی بزنم، هواری بکشم، داد و بیدادی کنم بلکه بی خیال شود و برود خانه اش؛
حالا چه وقت این سر و صداست؛
ساعت نمی فهمد که این وقت شب، اینگونه خواب ما را به هم ریخته.
پنجره را باز کردم که ناراحتی ام را سرش خالی کنم، چیزی دیدم که باعث شد خودم بی خیال شوم.
رو به حرم نشسته بود و گویی ناله می زد.
طاقت نیاوردم.
باید از ماجرا سر در می آوردم:
چه چیزی باعث شده که این وقت شب اینگونه ناله
بزند؟
میروم اما دلم را پیش تو جا می گذارم
این دل غمدیده را تنهای تنها می گذارم
می روم اما برای بازگشتن پیشت آقا
سفره ی حاجات خود را همچنان وا می گذارم
من برای با تو بودن ای امام مهربانی
روی قلب سنگی ام با لطف تو پا می گذارم
برای قلب شکسته چه مرحمی داری؟
تویی که در دل هر خانه عالمی داری
تویی که نام تو درمان دردهای من است
تویی که با دل دلداده همدمی داری
« دل همیشه غریبم هوایتان کرده » 1
بگو به راز دلم جان محرمی داری
کاشکی فاصله ها این همه تعبیر نداشت
اذن پابوسی تو حکمت و تقدیر نداشت
کاش این آینه هر لحظه نشانم می داد
که دعا در حرمت حاجت تفسیر نداشت
صحن هایت همه در حال قیامند و قعود
این نمازیست که جز نام تو تکبیر نداشت
شده بی رمق چشم پر ابر من
به پایان رسیده دگر صبر من
مرا از درش رانده آقای من
شود همره این غصه تا قبر من 1و2
-----------------------------
1- ماجرای این شعر برمی گردد به داستان سفر به مشهد مقدس که البته موفق به رفتن نشدم و از ناراحتی این دوبیت عنایت شد.
2- بهمن 1389
میان سینه دوباره تپش تپش غوغاست
سرور لم یزلی از کران دل پیداست
دوباره زائر یاسم، از عطر او مستم
شبیه باغ پر از گل مزار او زیباست
همیشه مرقد چشمم ز نور او روشن
تمام آینه هایش نشانه ای ز خداست
شب های جمعه قلب من، لبریز شوق انتظار
آقا! بیا که جمعه را با ما تو باشی سوگوار
از ماتم پیغمبر و داغ امام مجتبی
از غصه ی مولا رضا، گریان شوی و بیقرار
------------------------------------
بهمن 1388 / صفر 1431
اینجا رضایت آقا رضای ماست
اینجا بهای محبت بهای ماست
از برکت و عنایت و لطف و کرامتش
اینجا غذای حضرت آقا غذای ماست
-------------------------------------------
مرداد 1388 / شعبان 1430 - مشهد مقدس
