دریای عفتم، آیینه‌ی وقار
با حُجب و با حیا، در اوج اقتدار
هرگز نمی رسد، تا لحظه‌ی ابد
روزی که چادرم از من جدا شود
من پیرو همان زنی ام که در اوج غم
"عباس می دهد نخ معجر نمی دهد"
هدیه ی زهرا مادرمه
چادری که روی سرمه
حجاب من عشق من سنگرمه
چادرم ذوالفقار حیدره
خدا میگه که این حجابِ برتره
به عطر و بوی بندگی معطره
بشنو حرفای منو
نه حرفای دشمنو
من مثل تو زاده‌ی این خاکم؛ ایرانی‌ام
توی کشوری که ملتش همیشه یاور و کنار یکدیگن
یک صدا اینو میگن
افتخارمون همینه با همیم
اقتدارمون همینه با همیم
هشتگ رو دل من و تو #ایرانِ_همه
سلفی افتخار با پرچم کشورمه
دین ما علت زن عفت و آگاهیه
باور قلب ما مرد غیرت آبادیه
پاشو از جاتو همه حرفاتو غم و درداتو بگو با من
اینو میدونه عاشق خونه که نمیمونه با تو دشمن
ما یارِ همیم
همه جا یار و هوادارِ همیم
با عشقِ وطن
می‌سازیم کشورمونو تو و من
با شور و نشاط با هم بستگی
میشه تکیه کرد به این زندگی
میدونه دنیا
که ایرانِ ما
همیشه بوده بی‌همتا
به زیرِ پرچمِ پُر افتخارِ ایرانیم
با همدلی مایه‌ی اقتدارِ ایرانیم
با هر نژاد و قبیله کنارِ ایرانیم
ما عاشقانه و از جون هوادارِ ایرانیم
ایرانِ عزیز
روزگاری رسید و حالِ زمان
ناگهان از جفای غم بد شد
آبِ دریای پُر تلاطمِ درد
از سرِ مردمِ زمین رد شد
مردم از ناتوانی تدبیر
خسته بودند و در گرفتاری
جورِ غم را به دوش می‌بردند
چه بگویم ز دردِ بی یاری
وعده‌ها بود و چشمِ امیدی
که پیِ هرچه گفته شد خشکید
تو خودت شاهدی خدا این قوم
وعده‌ها را شنید و هیچ ندید
از دیدنت شد ناامید این چشم بارانی
چشمی که حالش را نمی‌فهمی نمیدانی
اینقدر دوریم از هم اینجا در دل تهران
انگار من در چین و تو ساکن در ایرانی
من در ریاضی رتبه‌ی چندین هزار اما
تو رتبه‌ی زیر صد کنکور انسانی
از خویش بیزارم دگر بیداد کافیست
از هرکس و هر ناکس استمداد کافیست
بیهوده جان کندم به راه غیر عمری
تو جان مکن بهر کسی، فرهاد! کافیست
من را بس این عمری که طی شد تا به امروز
این زنده ماندن با دلی ناشاد کافیست
نفسم تنگ شد از دود، به تهران چه کنم؟
با چنین شهر پر از وانت و پیکان چه کنم؟
آسمان بر سر این شهر دگر آبی نیست
با غم و حسرت این دیده به باران چه کنم؟
من در این شهر دمی یا زوجم یا فردم
با فرامین و قوانین پلیسان چه کنم؟
ساعت 2:30 شب است. مادر از درد به خود می پیچد. تو مضطر می
شوی. چاره ای نداری جز این که این وقت شب لباس بپوشی و او را به بیمارستان ببری.
آدم عاقل می داند روز دکتر رفتن بسی بهتر از شب هنگام به دکتر مراجعه کردن است.
اما تو مضطر شده ای و چاره ای جز این نداری. ناله ی مادرت تو را بی تاب کرده. به
این می اندیشی که می روی اورژانس، پرستارهای مهربان (!) به داد او می رسند و تو
آرامش می یابی. هم تو هم مادرت که دارد از درد ناله می کند... تو از درد او هیچ سر
در نمی آوری و نمیدانی علتش چیست. با خودت می گویی به دکتر که مراجعه کنم او با
برخورد گرم خود مرا آرام می کند و مرا از درد مادرم مطلع می سازد. پس وقت را غنیمت
می شماری و....
با خودت می گویی چیزی تا محرم نمانده است و بدک نیست کمی حال و هوای محرمی بیابی. مثل آن کاری که اهل بیت (علیهم السلام) در آمادگی برای محرم انجام میدادند.
آن روزها نمی دانم چگونه، ولی این روزها می توانی به پاساژ مهستان، واقع در میدان انقلاب (دقت کنید: میدان انقلاب) خیابان کارگر جنوبی بروی؛ کتابی یا گلچینی از مداحی ذاکری یا... نمیدانم، هر چیزی که با طبعت سازگارتر است و بهتر است را بخری و کم کم مهیای عزا شوی که وقتی ندای « حی علی العزا » را شنیدی، دست پاچه نشوی.
اما...
