روزهای خوبی بود.
باورش هم کمی سخت بود: هم جواری و بدون نیاز به هیچ هماهنگی قبلی، هم صحبتی با کسانی که قبلن ها فقط اسمشان را روی کتابشان، یا تصویرشان در فیلم های دیدار با رهبری و یا عکس شان را در مصاحبه ی روزنامه ای با آن ها دیده بودم...
و اینکه آن ها هم بی هیچ آلایش و پیرایه ای تو را می پذیرفتند و با تو هم صحبت می شدند.
جالب بود برایم اینکه هیچ کار نداشتند به این که تو در این عرصه در نقطه ی صفر مرزی هستی و خود آنان نزدیکای 100 پایانی...
دلم از غصه ی ایام چون پروانه ی پر بسته می ماند
گرفتار هوای یک اتاق خالی و دربسته می ماند
سکوتی بر لبم جاریست چون آرامش پیش از پریشانی
نمی دانم دل طوفانی ام تا چند سال آهسته می ماند
به روی شانه ی هم می نشانم سنگ های باور خود را
نمی دانم که این دیوار می ریزد و یا پیوسته می ماند 1
میروم اما دلم را پیش تو جا می گذارم
این دل غمدیده را تنهای تنها می گذارم
می روم اما برای بازگشتن پیشت آقا
سفره ی حاجات خود را همچنان وا می گذارم
من برای با تو بودن ای امام مهربانی
روی قلب سنگی ام با لطف تو پا می گذارم
در آسمان نگاهم یگانه خورشیدی
شب سیاه بلا را صباح امیدی
« به غمزه مسئله آموز » کل استادان 1
اگرچه خط ننوشتی، تو عشق می دیدی
درخت رحمت تو سایه گستر عالم 2
تو نخل پر ثمر بوستان توحیدی
بدون عشق تو دلدادگی ندارد سود
" سه نقطه " های خیالم نسیم یاد تو بود 1
" سواد آینه " ام بی سوادی محض است 2
اگر ز دست محبت نمایی ام مردود
شکسن خورده ی " طوفان واژه ها " گشتم 3
خودت بگو که چه بود از تألمت 4 مقصود
آری غروب امروز قدری تیزتر بود
جام بلا و غصه ها سر ریزتر بود
خورشید روی نیزه و افلاک بر خاک
گویی که چشم آسمان ها نیز تر بود
این حُرم خورشید است یا گرمای آتش؟
انگار صبر خیمه ها لبریزتر بود
