جهان را با وجودش سر به سر پر کرده است از جود
همان نوری که تاریکی شود با بودنش نابود
همان عطری که در عالم نوید واژه‌ی مستی به بار آورد
همان هستی که با او هستی دنیا شده موجود
جوادی که به پایان برد هرچه یاوه گویی را به میلادش
عیان شد این چنین حق بودن هر وعده‌ی موعود
بریدم از همه اما بریدن از تو نشد
کشیدم از همه دست و کشیدن از تو نشد
محبت همگان را خودم نمی‌دیدم
به قدر ثانیه اما ندیدن از تو نشد
زبان به مهر گشودم به شوق گفتن تو
ولی چنین سخنی را شنیدن از تو نشد
از ابتدا در حسرت پرواز بودی
با ساز رفتن مدتی هم ساز بودی
از بعد از آن دوران، پس از جاماندن از عشق
با هرنفس دنبال یک اعجاز بودی
فرمانده بودی، خوش قد و بالا، و اما
افتاده بودی، مثل یک سرباز بودی
در ره دیدار لیلی درد بی پایان خوش است
عاشقی با جان سپردن در ره جانان خوش است
همچو یاران شهید کربلا گلگون بدن
بر زمین افتاده در مرداب خون غلطان خوش است
از « نمر » غیر از شهادت در تصورها نبود
شیعه را مرگی چنین مستانه و حیران خوش است
شهر ما غرق تباهی‌ست؛ بیایید کمک
طالع شهر سیاهی‌ست؛ بیایید کمک
داد من، ناله‌ی من، آی برادر غواص!
ناله‌ی یک بچه ماهی‌ست؛ بیایید کمک
شعری برای آیلان کردی
خوابش گرفته بود و به دریا پناه برد
با خود به خواب خاطره هایی سیاه برد
پای بر بال ملائک، گفت: ساکت کوفیان!
دختر شیرِ خدایم؛ گوش بسپارید: هان!
کوفیان من دُخت زهرا و علی‌ام، زینبم
سر بیاندازید پایین! کور باید چشمتان
چشم‌هاتان خشک از باران غم هرگز مباد
غم ببارد تا قیامت بر شما از آسمان
پیاده می روم و دل به دلبری دادم
که می رسد دم آخر یقین به فریادم
میان خستگی و درد پا و بی حالی
نسیم یاد حرم می رسد به امدادم
ای شاخصه ی عشق خدا حضرت زینب
ای شافعه ی روز جزا حضرت زینب
ای کوثرِ کوثر، ثمر پنج تنی تو
ای تالیه ام النجبا حضرت زینب
در مملکت جود و سخایی تو ملیکه
ای سائل تو شاه نما حضرت زینب
آقای من، آقای من، مولا امام عسگری
گل‌واژه‌ی دیوان نور، استاد عشق و دلبری
بازار مستی غلغله، از مقدم ساقی نور
دل‌ها همه غرق شعف، آمد کریم دیگری
«اسمش حسن، وصفش حسن، از فرق تا پایش حسن»
روییده حُسن یوسفی، در بوستان حیدری
