در هوای تو

برای من همه‌ی زندگی فقط این است

که لحظه لحظه نفس در هوای تو بکشم...

 

فصل بهار

 

فصل‌ها می‌رود از گردش دوران به گذار

پس کجا مانده در این دور خزان فصل بهار؟

 

نو به نو می‌شود این ثانیه‌ها داغ فراق

دم به دم می‌رود از سینه‌ی عشاق قرار

 

خبری نیست چرا زانکه خبرها همه اوست؟

ز چه رو پس ننشیند گل امید به بار؟

 

شش ماه

 

آمدی تا به عشق جان بدهی

تا خدا را به ما نشان بدهی

 

آمدی تا برای دل دادن

تا قیامت به ما زمان بدهی

 

آمدی تا به هر گنه کاری

وقت مردن خودت امان بدهی

فتنه

روزی به تیری کور خواهم کرد

آن فتنه های پر فریبت را

 

با مردمان شهر خواهم گفت

مکر دو تا چشم نجیبت را...

 

 

بودن تو

دوباره شوق غزل داده ای به دستانم

دوباره اشک فراقت میان چشمانم

 

تو از تبار بهاری که من به اشک دو چشم

تو را میان غزل عاشقانه می خوانم

 

قسم به لحظه به لحظه سرودنم از تو

که پای عشق تو تا روز مرگ می مانم

عقب گرد

رسید آخر روضه، دلم پر از درد است

هوای زندگی ام بی ظهور تو سرد است

 

بهار روضه به سر شد، نیامدی اما

رسید فصل خزان، برگ و بار من زرد است

 

دو ماه گریه برای نبودنت کردم

خوشم که دیده به عهد غمت جوانمرد است

شب آرزوها

تو آرزوی منی و جز این به سینه نباشد

که بین این همه من سهم آرزوی تو باشم

 

یاسین

تو را به واژه چنانی که هست نتوان گفت

چنان که اول «مریم»... چنان که در «یاسین»...

 

 

 

چشم عاشق کش

دارد جنون چشم‌هایت می‌کشد من را

بر لب اعوذ بالله از این چشم عاشق کش

درد من... درد تو...

ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ

درد من درد تو هم بود؛ ولی حالا... نه!