امشب

سخن آغاز می گردانم امشب

برایت روضه ها می خوانم امشب

سرودی از فضای بی کسی، غم

سخن از غصه های می رانم امشب

دوباره آمدم بهر انابه

قبولم کن خدا! مهمانم امشب

مرا چه غم

 

برای آن که خیالی گناه دارد، نه

برای من که گنه کارم و خطا کارم

 

تو برتری ز توهم، تو برتری ز خیال

تو برتری ز هر آنچه به چنته ام دارم

 

منی که در دم غفلت که نه، به هر وقتی

گناه کرده ام و بند قید تکرارم

 

چشم انتظار

دوست دارم قطره ای باشم ببارم بر رهت

یا که سنگی خرد و کوچک، زیر پایت، در رهت

گو کدامین راه را تو می نمایی انتخاب؟

تا شوم چشم انتظارت، همچو بادِ هر رهت

-----------------------------------------------------

1387

از جنس الماس

تو را از جنس الماس آفریدند

تو را با ناز و احساس آفریدند

ز رویت نازنین! تصویر زشتی

کشیدند و گل یاس آفریدند

--------------------------------

1387

ساقی!

ساقی! به دلم امشب از باده ی مستی ده

از هستی خود قدری پیمانه ی هستی ده

ساقی! من اگر مستم از باده گساری نیست

پاکم! نهراس از من، برخیز و دستی ده

------------------------------------------------------

1387

مبدأ و مقصد

دلم از غصه ات یارا! کباب است

ببین حالم ز هجرانت خراب است

 

مرا در کوی خود جانا! بده راه

گرفتن دست تنها را ثواب است

 

الا ای صاحب و منجی عالم!

چرا بین من و رویت نقاب است؟

 

امون از دل زینب

آسمون دلش گرفته، گمونم میخواد بباره

دلشو تو دست بگیره، هر کی امشب بیقراره

 

توی کوچه های کوفه، تو یه خونه ی قدیمی

وقت افطار سر سفره، سفره ای خوب و صمیمی

 

یه بابا مهمون امشب خونه ی دختر کوچیکه

اما از کارای بابا، دل دختر، تیکه تیکه

 

چه این دنیا، چه آن دنیا

بیا ای یوسف زهرا دمی بر من نظر بنما

بیا دیگر سحر گردان شب تاریک هجران را

الا ای صاحب عالم که دل در بند زلف توست!

« چه دشوار است پیمودن به هجران تو منزل ها » ¹

سحر، افطار، هر لحظه، به هر محدوده ای باشم

« ز داغت آن چنان گریم که ماند ناقه در گل ها »²

مطلع پنهان

دیگر بنما پیدا این مطلع پنهان را

بشنو سحری یکدم فریاد غریبان را

ای ماه شب یلدا! کافیست خسوف تو

دیگر سحری باید شام دل ویران را

« دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی »¹

این حرف قدیمی شد خواندیم ز بس آن را

شاخه ی طوبا

تویی آن شاخه ی طوبای بهشت

که خدا بهر من آن را بسرشت

قاضی آمد بنویسد به تمنا نامم

گفت مجنون و همان را بنوشت

------------------------------------

1387