زندانی

 

از دیدنت شد ناامید این چشم بارانی

چشمی که حالش را نمی‌فهمی نمی‌دانی

 

اینقدر دوریم از هم اینجا در دل تهران

انگار من در چین و تو ساکن در ایرانی

 

من در ریاضی رتبه‌ی چندین هزار اما

تو رتبه‌ی زیر صد کنکور انسانی

در هوای تو

برای من همه‌ی زندگی فقط این است

که لحظه لحظه نفس در هوای تو بکشم...

 

فتنه

روزی به تیری کور خواهم کرد

آن فتنه های پر فریبت را

 

با مردمان شهر خواهم گفت

مکر دو تا چشم نجیبت را...

 

 

بودن تو

دوباره شوق غزل داده ای به دستانم

دوباره اشک فراقت میان چشمانم

 

تو از تبار بهاری که من به اشک دو چشم

تو را میان غزل عاشقانه می خوانم

 

قسم به لحظه به لحظه سرودنم از تو

که پای عشق تو تا روز مرگ می مانم

بلخ بلا

 

شب یلدای من از یاد تو لبریز شده

دل من همسفر قصه‌ی پاییز شده

 

همه جا حرف خوشی، فال گرفتن، آجیل

گوش من لیک به نجوای غمت تیز شده

 

داغ دوری به خداوند مرا سنگین است

سوز سوز من با نفس چله گلاویز شده

شب آرزوها

تو آرزوی منی و جز این به سینه نباشد

که بین این همه من سهم آرزوی تو باشم

 

یاسین

تو را به واژه چنانی که هست نتوان گفت

چنان که اول «مریم»... چنان که در «یاسین»...

 

 

 

چشم عاشق کش

دارد جنون چشم‌هایت می‌کشد من را

بر لب اعوذ بالله از این چشم عاشق کش

درد من... درد تو...

ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ

درد من درد تو هم بود؛ ولی حالا... نه!

عطر تو

لحظه‌ای از یاد تو غافل نگردد خاطرم

با تمام جاده‌ها عطر تو همراه من است...