دست گدایی

ما منتظر مهدی زهرا هستیم

ما مایه ی دلگرمی زهرا هستیم

گویید همه عالمیان بشناسند

ما منتقم سیلی زهرا هستیم

خون خواه حسینیم و به هر لحظه ی عمر

مجنون صفت لیلی زهرا هستیم

یوسف بازار

به همه می گویم، در شب و روز که دلدارم نیست

ز غمت می گریم، که جز این کار دگر کارم نیست

دگرم طاقت نیست، به تو می گویم از این احوالم

من از این می نالم، که نگاه تو خریدارم نیست¹

چشم من می ماند، به سر جاده ی آمدنت مهدی جان!

به خدا میمیرم، نکند قسمت دیدارم نیست؟

سرور اهل کرم

ما به جز این بارگاه مأمن دل نداریم

گر تو برانی بگو سر به کجا گذاریم

خانه دل روشن است ز نور گنبد تو

پادشه عالم است گدای مرقد تو

بال ملائک شده فرش ره زائرت

دل ز همه می برد بال و پر طائرت

مایه ی افسوس

من اگر خاموشم، تو نباید که به فریاد آیی

من اگر مشکوکم، تو نباید که به بیداد آیی

من اگر مغمومم، تو چرا حق تسلی خواهی؟

من اگر مظلومم، تو چرا ظالم این درگاهی؟

شمع شب تار

زندگی قسمتی از بارقه ی چالش هاست

این حقیقت به نگاهی به دل ما پیداست

گرچه ان گاه به غم، گاه به شادی بگذشت

لکن اینها همگی یک نمه از ناپیداست

تو گر امروز ز چشمت همه باران بارید

منتظر باش که این قطره ای از یک دریاست

بر سر نیزه

بر سر نیزه تو بودی

دل ز دستم می ربودی

 

با غم عشقت حسین جان

مست و آبم می نمودی

 

صوت قرآنت شنیدم

دل ز غیر تو بریدم

 

ای کاش

این غم که به دل هست چه غوغا کرده

هر لحظه مرا واله و شیدا کرده

این صبح نفس گیر طلوعش زشت است

فقدان تو غم ها به دل ما کرده

دریا به تلاطم ز چه افتاده بدان

غمنامه ی غم های تو برپا کرده

از تو آموختم

از تو آموختم این گونه گفتن را:

سلام ای ابر بهاران، سلام بر ریزش باران

از تو آموختم این گونه دیدن را:

عجب نگاه دقیقی! چه جویبار رقیقی!

خیال خام

اینجا به غیر از شوره زاری نیست، برگرد

اینجا کسی دنبال یاری نیست، برگرد

اینجا اگرچه دست و پا زنجیر گشته

لکن هوای بیقراری نیست، برگرد

سرگرانی

بس کنید این سرگرانی را!

دل به دست هرچه میدادید دیگر نه!

حس کنید این جاودانی را

این پیام تا ابد بیدار فانی را:

« چشم ها را باید شست »

« جور دیگر باید دید » زندگانی را