قبله ی دل ها - سفر کربلا 2

به سوی قبله ی دل ها روم خوش این اقبال

که قامتم ز غم و غصه گشته همچون دال

ز لحظه لحظه ی این حادثه همی شادم

امیر میکده! جانا! برس تو بر دادم

تمام همسفرانم چو مست میخانه

که آشنای تو با عالمی چو بیگانه ¹

چشم بیمار تو

 

 

 

می زنم پر سوی تو ای شاه بی همتا علی

قصد دارم تا سخن رانم ز عشقت یا علی

 

ای بلندای نگاهت آسمان را کرده مست

ای ز مه، مه روتر و زیباتر و والا علی

 

کهکشان ها وامدار چشم بیمار تواند

گفته در حقت خدا که « لا فتی الا علی » ¹

 

دیر شده - سفر کربلا 1

سخن از عشق همیشه زیباست

عاشقی کار دل بی پرواست

 

غصه ی عشق اگر در دل بود

دگرت غصه بگردد نابود

 

چون سخن از دل و دیوانگی است

نوکرت هستم و چاکر دربست

 

مدح حضرت عباس (ع) - بند پنجم

امروز سخن رنگ و لعابی دگرش هست

چون دل به سوی میکده عزم سفرش هست

دیگر ز سر عقل نراند سخنی او

دیوانه شده، رود به این سو و به آن سو

حرفش بشنو ببین چه گوید دل رسوا

شاید که تو هم رسی به این حاجت زیبا

امام عشق

 

 

 

سلام من به شه عالم، آن امام عشق

به آن که حق بسپرده به او زمام عشق

 

اپرچه روسیه و پر جرم و خطا هستم

جواب دل بده چون که بود سلام عشق

 

تویی امیر دل خسته و پریشانم

ز ابتدا شده ذکرم همین کلام عشق

 

مدح حضرت عباس (ع) - بند چهارم

من معتکفم معتکف خاک حریمت

من سائلم و گدای بی باک حریمت

 

من دل به هوای تو ز عالمی گسستم

بند دل خود به تار گیسوی تو بستم

 

تو شاه کرم سرور سینه ی حسینی

تو مهجه¹ ی قلب پادشاه عالمینی

 

مطلع شمس

از تو گفتند بسی ای همه ی خوبی ها

از تو گفتن نبود کار من بی سر و پا

 

چه کنم عاشق و مجنونم و کارم این است

نتوانم که نگویم سخنی از لیلا

 

حالیا ای همه ی آرزوی قلب من!

بده اذنم که رسم من به همین یک رؤیا

 

سکوت

این سر چه کند هزار سودایش هست

مجنون به خدا امید لیلایش هست

این غروب غمگین نبود پایانی

خورشید نگر! نوید فردایش هست

باران ز دو چشم آسمان می بارد

امید وصال خود به دریایش هست

مدینه

 

مدینه! قامت یاسم کمان شد

میان جسم او تفصیل جان شد

 

مدینه ارغوانی یاس حیدر

میان کوچه ها رنگین کمان شد

 

مدینه! دست زهرا را شکستند

نوایش پشت در " یا الامان " شد

 

گلاب یاس

به سوز سینه ات آتش به پا شد

ببین از غصه ات با من چه ها شد

کمان قامتت بانوی خانه

برای آسمان همچون سما شد

تویی ماه شب یلدای عالم

که چهرت پشت ابری در خفا شد