آن شب

آن شب به خدا قسم که من هم مردم

در غسل تنت چه خون دل ها خوردم

تابوت تو را به دوش بردم اما

در اصل جنازه ی خودم را بردم

 

قلب حیدر

 

ای دل خوشی خونه‌ی حیدر

ای ماه شبای بی‌قراری

میشه مگه باورم که تنها

میخوای بری و تنهام بذاری

 

هوای قلب حیدرو، بری کی داره

بری میگن علی دیگه، بی کس و کاره

هوای خونه بعد تو، خزون‌ترین فصل روزگاره

 

نرو / عزیزدلم

بمون / همه زندگیم

که بی تو پر از، غمه زندگیم

را دوست

 

من ناز نگاه مهربانت را دوست

لبخند نشسته بر لبانت را دوست

ای ماه سپیدپوشِ گل در آغوش

گل واژه ی عشق بر زبانت را دوست

 

خورشید ری

 

تو قلبم / می جوشه / هزارتا چشمه شادی و طراوت

میلاد / آقامه / همه با هم بریم جشن ولادت

 

ولادت کریمه و - گل دسته دسته بیارید

تموم غصه هاتونو - بیرون این در بذارید

 

حس می کنم تو شهرمون - سایه عشقو رو سرم

قبله‌ی تهران شده ری - از قدم شاه کرم

 

تو سید الکریمی / مأمن زندگیمی

با تو دلم خداییه که تو عبدالعظیمی

دنیای آدم ها

 

ای کاش می‌فهمید دردم بی‌محلی‌هاست

ای کاش می‌فهمید دردم درد دوری بود

ای کاش از ای کاش‌هایم غصه کم می‌کرد

لعنت به دیداری که پایانش صبوری بود

خیال

 

خیال می کردم، که امسال اربعین

علم به دوش کاروان کربلا میشم

خیال می کردم، تموم میشه فراق

دوباره زائر عزیز مصطفی میشم

ولی همش خیال شد

دوباره کربلای تو محال شد

نمیشه باورم ولی سوال شد

ولی برام سوال شد

چه جور دلت میاد / که من عذاب بشم

که پیش چشم دشمنای تو خراب بشم

داغ حرم موند به دلم دوباره

فراق کربلا دوا نداره

دوا فقط حرمه

 

دل تنگ حرمم

راها بسته و من

می‌سوزم از بی تابی

 

کربلا که نرم

بیدارم همه شب

می‌میرم از بی‌خوابی

 

ای آقای کرم

دارم دق می‌کنم

میشه من رو دریابی

من و عکس کربلا

 

ببین جاموندم از قافله امسال

دلم خونه دلم خیلی کبابه

دوباره بسته شد راه زیارت

حالم خیلی بده حالم خرابه

 

شده این شبا دلم

اسیر رنج و بلا

عجب روضه‌ای میشه

من و عکس کربلا

خداحافظ

 

بابا بابا! بیا امشب به دیدنم

ببین که من خون جگرم

بابا کجایی ببینی

چندین شبه دربه درم

هم سفره

 

روزگاری رسید و حالِ زمان

ناگهان از جفای غم بد شد

آبِ دریای پُر تلاطمِ درد

از سرِ مردمِ زمین رد شد

 

مردم از ناتوانی تدبیر

خسته بودند و در گرفتاری

جورِ غم را به دوش می‌بردند

چه بگویم ز دردِ بی یاری

 

وعده‌ها بود و چشمِ امیدی

که پیِ هرچه گفته شد خشکید

تو خودت شاهدی خدا این قوم

وعده‌ها را شنید و هیچ ندید