ذکر سجود

تا این نفس زبان کشد از وجود من

از آن توست همه بود و نبود من

 

باور نمی کنم که بمانم بدون تو

نام تو و کربلاست ذکر سجود من

 

-------------------------------

1388

العفو

به درگاه تو هستم دیده گریان

بر آید از نهادم آه سوزان

 

دلم دیگر ندارد طاقت غم

نی ام در انتظار روز باران

 

عجب از روزهای خوب توبه

منم بودم به جمع روزه داران

 

غذای حضرت آقا

اینجا رضایت آقا رضای ماست

اینجا بهای محبت بهای ماست

از برکت و عنایت و لطف و کرامتش

اینجا غذای حضرت آقا غذای ماست

-------------------------------------------

مرداد 1388 / شعبان 1430 - مشهد مقدس

بها دارم

در این زمانه بسی ناله در گلو مانده

کسی میان دلم قصه از شما خوانده

 

سروده ای ز همان لحظه ای که می آیی

از آن زمان که گرفتار ظلم صحرایی

 

شنیده ام که وجودت ز غصه ها لبریز

مدال صبر خدایی به گردنت آویز

 

گریه می کنی

امشب برای آمدنت گریه می کنم

از غصه ی نیامدنت گریه می کنم

 

آقا بیا که طاقت من هم تمام شد

بر یکه و غریب شدنت گریه می کنم

 

این جمعه ها که منتظرند هیچ

من هم برای سر زدنت گریه می کنم

 

شرمنده ام

با گناهانی که هر دم کرده ام

جانتان را بارها آزرده ام

 

وای از آن روزی که رسوایم کنی

آبرویم می رود، شرمنده ام

 

--------------------------------

خرداد 1388 / جمادی الثانی 1429

نیامد

دلا درمان درد ما نیامد

انیس و مونس جان ها نیامد

 

دلا دیدی که آخر سینه نالید

که تنها همدم دل ها نیامد؟

 

خدایا! آخر هفته شده باز

چرا آن سرو دل آرا نیامد؟

 

مثل حیدر

بر دلم جز عشق تو آقای من راهی ندارد

سینه ام از غصه ات می سوزد و آهی ندارد

گریه ام جاری برای این فراق چند ساله

این گدایت مثل حیدر بهر خود چاهی ندارد

-----------------------------------------------------

1388

نمی بینی؟

نمی بینی نهنگا خودکشی کردن ؟

نمی بینی که آدم ها پر از دردن؟

 

نمی بینی که طوفان بیقرار و سخت

به روی زندگی چشماشو آروم بست؟

 

نمی بینی دل دنیا پریشونه ؟

نمی بینی که بلبل روضه می خونه؟

 

چرا

بعد آن سیل روان از دیده

و پس از توبه به درگاه خدا

ساعتی چند از آن دم که گذشت

باز دستم به خطا رفت، چرا؟

----------------------------------------

1388