عشق و رؤیا و خیال، حاصلش رنجیدن است
عشق را لازمه دل، از جهان برچیدن است
شد فدا بهر نماز، بای بسم الله عشق 1
عشق حق هم بی نماز، دور خود چرخیدن است 2
-----------------------------------------------------------
1- منظور حضرت أباعبدالله الحسین (ع) است.
2- 1388
امشب از سمت دلم دارم سخن
همچو اشک دیده می بارم سخن
امشب از قلبی شکسته، بی نوا
می زنم دم عاشقانه با شما
روزگاری صحبتم بوی تو داشت
دست هایم ره به گیسوی تو داشت
دوباره جمعه آمد و اسیر غصه و غمم
به یاد صاحب الزمان دچار رنج و ماتمم
شنیده ام ز عاشقان ضعیف و خسته گشته است
سوال دارم از خودم: من از تبار آدمم؟
ز بس گناه می کنم سرشک غصه اش روان
من ادعا نمی کنم که بهترین عالمم
عجب از خیال خامی که به سر داشته ام
و از این غصه به قلبم چه شرر داشته ام
من همانم که غمت خانه خرابش بنمود
نکند فکر کنی یار دگر داشته ام
گفته بودم که اگر ناز کنی ناز کشم
داده بودی به من آن وعده، خبر داشته ام
دانید که با دیده ی بیدار چه کردند؟
با آل عبا در دم دیدار چه کردند؟
از غربت ارباب سخن ها که نگفتیم
بگذار بگوییم که با یار چه کردند
بگذار که از نور رخ ماه بپرسیم
با ماه رخ ماه شب تار چه کردند
مدینه داغ را معنا نموده
عجب نامردمی با ما نموده
خدایا شکر آمد وقت رفتن
که اینجا چشم را دریا نموده
دلم تنگ است از دوری مادر
و هجرانش به دل غوغا نموده
این هفته هم گذشت آقا نیامدی 1
عمرم به سر رسید اما نیامدی
پشتم شکست ز بار گناه خویش
می دانم از چه تو مولا نیامدی
جامانده بر جدار خون دلی
بر انتقام ز دشمن زهرا نیامدی
صد شکر که لایق عزایت گشتم
دل سوخته ی کرببلایت گشتم
با آمدن ماه محرم گویی
مدهوش نوای نینوایت گشتم
------------------------------------
آذر 1387 / ذی القعده 1429
همه شب تا به سحر ناله کنم از غم تو
داده عزت به من بی سر و پا ماتم تو
دگرم صبر چه حاصل که عزا برپا شد
بار دیگر شده قسمت که شوم خادم تو
-----------------------------------------------
آذر 1387 / ذیقعده 1429
الهی صحبتی آغاز کردم
به نامت دفترم را باز کردم
پریدن ها به امداد تو ممکن
تلاطم ها به فریاد تو ممکن
ثمن بخشی گدای بی نوا را
جدایی افکنی اهل ولا را
