جام بلا

آقا! برات کرببلایم عطا نما

در راه عشق جام بلایم عطا نما

 

آقا! عنایتی بنما و فدا شدن

در راه حفظ حکم ولایم عطا نما

 

-----------------------------

خرداد 1390

بلاد اسلام

دوباره حرف ظهورت میانمان گل کرد

دوباره دل هوس نغمه ای ز بلبل کرد

 

بیا که عاقبت اینجا بلاد اسلام است

بیا که پایه ی مستکبران تزلزل کرد

 

----------------------------------

خرداد 1390

مثل مادر

امروز روز هفتم تنهایی ماست

این واژه ها تصویری از شیدایی ماست

 

بابا، برادرها و فضه، ام کلثوم

تنها امید ما دل دریایی ماست

 

این چند شب بالین مادر پهن مانده

با یاد او این اشک ها لالایی ماست

 

درگه تعمیر

 

کاشکی فاصله ها این همه تعبیر نداشت

اذن پابوسی تو حکمت و تقدیر نداشت

 

کاش این آینه هر لحظه نشانم می داد

که دعا در حرمت حاجت تفسیر نداشت

 

صحن هایت همه در حال قیامند و قعود

این نمازیست که جز نام تو تکبیر نداشت

 

آیینه ی داغ

من ز داغ دوری ات گریان شدم

من از این غصه همی نالان شدم

 

زینب ای آیینه ی داغ و إلم!

هر چه گویی، جان من! من آن شدم

 

سینه ات مجروح زخم غصه هاست

از تب این غصه ها سوزان شدم

 

زینت پدر

زینب همان کسی ست که دل برده از حسین

بانوی اول دنیا و خواهر سلطان عالمین

 

زیبنده ی علیست چنین دخت اطهری

او بهر مادر خویش هم کند مادری

 

از هر کرانه لطف خدا را از او ببین

یک دم بیا و بر در این ذو العطا نشین

 

وارث مستضعفان

دوباره از تو سرودن قلم به دستم داد

و قاف قافیه ها عاقبت شکستم داد

 

دگر هوای دلم مبتلای آمدن است

و سهم روز و شبم ناله بر غمت زدن است

 

غم تو « سیصد و سیزده » نفر علمدار است

غم تو عادت ما بر نبودن یار است

بی رمق

شده بی رمق چشم پر ابر من

به پایان رسیده دگر صبر من

 

مرا از درش رانده آقای من

شود همره این غصه تا قبر من ^1و2

 

-----------------------------

1-  ماجرای این شعر برمی گردد به داستان سفر به مشهد مقدس که البته موفق به رفتن نشدم و از ناراحتی این دوبیت عنایت شد.

 

2-  بهمن 1389

چه کنم مهدی جان؟

درد بی درمان خود را چه کنم مهدی جان؟

بغض این چشمان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

غم هجر تو که درمان شدنی نیست عزیز!

نفس بی وجدان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

این تو و این سخن سوخته ¹ و این دل من

حرف همراهان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

ای گوشواره ام!

تا روز آخرم گله دارم ز دست تو

ای گوشواره ام! گله دارم ز دست تو

 

او می کِشد تو رهایم نمی کنی

ای هدیه ی پدرم گله دارم ز دست تو

 

-------------------------------------

دی 1389 / صفر 1432