بی سوادی محض

 

بدون عشق تو دلدادگی ندارد سود

" سه نقطه " های خیالم نسیم یاد تو بود ¹

 

" سواد آینه " ام بی سوادی محض است ²

اگر ز دست محبت نمایی ام مردود

 

شکسن خورده ی " طوفان واژه ها " گشتم ³

خودت بگو که چه بود از تألمت ⁴ مقصود

 

فدای سرت

دستت فدای سرت، نفست که هنوز هست

چشمت فدای سرت، نفست که هنوز هست

 

حتی دگر که مشک پاره شد و شد قامتم کمان

رایت ¹ فدای سرت، نفست که هنوز هست ²

 

------------------------------------------

1-  علم ، پرچم

 

2- مهر 1390 / ذی القعده 1432

بساط ماتم

« دریا به چشم گریه کنان تو شبنم است

یعنی که هرچه گریه برایت کنم کم است » ¹

دارد بساط ماتم تو می شود به پا

ماهی دگر به ماتم ارباب عالم است ²

-------------------------------------------- 

1- تضمین؛ اما نام شاعر برای بنده مجهول است.

2- مهر 1390 / ذیقعده 1432

ودیعه ی جنت

از کربلا ودیعه ی جنت مرا نصیب

از عطر یار شمیم محبت مرا نصیب

 

گفتا چرا به غصه نشستی به آه و اشک؟

گفتم سرشک دیده ز هیئت مرا نصیب

 

------------------------------------

آبان 1390 / ذی القعده 1432

شوق نیایش

از شوق نیایش دل من منقلب است

از سوز دعا حال خوشم ملتهب است

 

احوال مرا ای دوستان! دریابید

با جرعه دعایی که به دل منتسب است

 

--------------------------------------

آبان 1390 / ذی الحجه 1432

گدایی

گدای کوی تو فخرم همین گدایی است

نگو که عاقبت کارمان جدایی است

 

مرا اسیر خودت کرده ای به حدی که

دلم به مکه رود باز کربلایی است

 

-----------------------------------

آبان 1390

میزبانی

با نفس هایم برایت روضه خوانی می کنم

با دلم از مقدمت من میزبانی می کنم

 

هر نفس از عشق تو دم می زنم بی حد و مرز

بی تو این دنیا تمامی بوته های خار و هرز

 

مادرت زهرا وجودم، اقتدایم، حاصلم

اذن مادر گفتنم را هدیه دادی بر دلم ¹

 

قالوا بلی - سفر کربلا 4

از این حوالی بود جان را مبتلا کرد

با اشک چشمانش دلم را پر بلا کرد

 

آن شب میانه روضه ی هرساله، ارباب

امضا برایم این برات کربلا کرد

 

مدیون زهرایم که با این عشق دیرین

من را اسیر آیه ی " قالوا بلی " کرد ¹

 

درد بی دلی

دارد زمان رفتن تو می رسد علی

تو می روی و می شکند قلب من ولی

 

تو می روی و سهم من از رفتنت شود

خون جگر، دو دیده ی تر، درد بی دلی

 

-------------------------------------

مرداد 1390 /  رمضان 1432

سحر نوزدهم

کاش با رفتن او جان ز تن ما می رفت

و روان ها به هوای او ز دنیا می رفت

 

سحر نوزدهم بود که از سمت زمین

نور از روی علی تا سوی بالا می رفت

 

حلقه ی در که دلش شور علی را می زد

خوب دانست که او به پیش زهرا می رفت