بیرق عز و شرف

 

باری دلم از غصه ی یاران شده رنجور

خواهم سخنی گویم از آن جمال پر نور

 

آن چهره که خورشید غلام و دست بوسش

وان خرقه که انگار بود رخت عروجش

 

آن کس که بوَد زنده نه از حیث نظرها ¹

روی سوی خدا با دل خود کرد سفرها 

 

رفته بر باد

خیالم گشت راحت، رفتم از یاد

هر آنچه داشتم هم رفته بر باد

قسم بر دوستی بر باوفایی

امان از بی وفایی، داد و بیداد

-----------------------------------

بهار 1387

مدح حضرت عباس (ع) - بند سوم

آن شب دگر آقا نتوانست بماند

بر مصیبت برادرش روضه بخواند

او اشک همی ریخت برای غم عباس

آن کس که بشد مست ز صهبای گل یاس

فرمود دگر توان بر صبر ندارم

عباس گلم بود، گل باغ و بهارم 

مدح حضرت عباس (ع) - بند دوم

عباس یل ام بنین پشت و پناهم 

آن میر و سپهدار حرم و تکیه گاهم

آن بت شکن " باب حوائج " ¹ به دو عالم 

آن گل که شده مایه ی عز و افتخارم

آن ساقی عطشان که نخورد آب و بشد آب

ناگاه بگفتا یا اخا مرا تو دریاب

شمشیر زنان، ناله کنان، شدم به سویش

آن وقت بدیدم که شکسته بُد سبویش 

مدح حضرت عباس (ع) - بند اول

دوش از طلب عشق و محبت تو مولا

دستم به طلب بود سوی عالم بالا

دل خواست سخن از تو بگوید به دو عالم

بگرفت مدد از در انگشتر خاتم ¹

گفتم به سخن آمده ام بهر علمدار

آن ساقی بی دست تو، آن میر و سپهدار 

دیوانه ترین

دل در طلب عشق تو دیوانه ترین است
غم در بر این درد چه بسیار حزین است

ای یوسف بازار دلم بهر من این اشک
چون گوهر نایاب به انگشت نگین است

خواهد رسد آن روز که از عشق بمیرم
دل منتظرت مانده و جسمم به زمین است

روزنه ی رحمت

درمانده ی عشقت شده ام مرا نگاهی
با این همه عشقم تو مرا باز نخواهی

از سوز و غم ناله ی من همه بنالند
لیک از غم مانده در دلم هیچ ندانند

اشکم ز غم دوری تو روان تر از رود
رسم معرفت میان ما بگو چنین بود؟

هر لحظه و هر کجا به یاد تو می افتم
می گریم از این غم که مگر تو را چه گفتم؟

صاحب الابواب

امشب دوباره به نام نامی ارباب مست می شوم

امشب به کاسه ای از اشک، این می ناب مست می شوم

امشب از همان طریقی که واسطه اش یادم داده

با دست توسل به ساحت صاحب الابواب مست می شوم 

---------------------------------------------------------------------

1386

جوابم بنموده

گفتا چه غمی بر کمر افتاد که بشکست؟
گفتم که غم عشق خرابم بنموده

گفتا ز چه باران به روی رخت نشسته؟
گفتم غم دوریست که آبم بنموده

گفتا که چرا چنین شدی واله و شیدا؟
گفتم که نگارم به نگاهی جوابم بنموده

این جمعه بیا

یابن الحسن از عشق سخن آموزم
تا وقف تو گردد شبانه روزم

این جمعه بیا قدم بر این چشم بنه
کز دوری تو پروانه سان میسوزم

------------------------------------------
1386