9 دی

دلم دوباره نفس تازه کرد آقا جان

ببین تفاوت احساس و عشق در انسان

 

چه شد به سینه ی هشتاد و هشت، خود دیدی

خودت بیاورش آن را به پهنه ی میزان

 

ستیز شمر و یزید زمان به عاشورا

مصاف لشکر میخانه با حسین زمان

 

واویلا

رسید نامه ی طوفان سرشت واویلا

خدا دوباره ز ماتم نوشت واویلا

 

صدای مرثیه ای از دلم به گوش آید

که شمر بر روی سینه نشست واویلا  ^1و2

 

-----------------------------------

1-  وَ الشِّمرُ جالسٌ عَلی صَدرِک: و شمر بر روی سینه ی تو نشست.

فرازی از زیارت ناحیه مقدسه

2-  آذر 1389 /  محرم الحرام 1432

خانه زاد

ما از ازل گدای در خانه ات شدیم

خود یک نظر نمودی و دیوانه ات شدیم

 

تو شمع گشته ای که دل مهر نشکند

باعث شدی که ما همه پروانه ات شدیم

 

کل فرشتگان همه اقرار می کنند

ما نیز مست باده و پیمانه ات شدیم

 

شهید حق نما

سلام من به تو الا شهید حق نما حسین

الا تو عشق عالمین، عزیز کبریا حسین

 

جهنمی ترین کلاغ رو سیاه تو منم

بیا دمی به این کلاغ خود نظر نما حسین

 

مرا امید یک نگاه تو همیشه باور است

توسلم به دست با کرامت شما حسین

 

مدح حضرت عباس (ع) - بند هفتم

من مشتعل از عشق توام حضرت ساقی!

لبریز نما جام من از باده ی باقی

 

" دل در طلب عشق تو دیوانه ترین است "  (کلیک کنید)

این حرف دلم حرف زمان است و زمین است

 

بر نامه ی جرمم ز کرم چشم بپوشان

اذنم بده یک دم برسم بر در جانان

 

صلح حدیبیه

مهدی! دگر بیا که دلم غصه دار شد

باری دگر دو چشم ترم گریه بار شد

 

پایان رسید صلح حدیبیه العجل!

قرآن دوباره بر روی نیزه سوار شد

 

آتش زدند بار دگر درب خانه را

سیلی دوباره بر روی مادر نثار شد

 

عشق ولایتی

من در تلألؤ تو تسلا گرفته ام

از تو نشانه های تولا گرفته ام

 

من سرخوشم که حکم غلامی و نوکری

از دست با کفایت لیلا گرفته ام

 

هر دم که نام تو به سر ذهنم آمده

راهی ز فرش تا سوی بالا گرفته ام

 

من حیدری ام

من حیدری ام خدا چه لطفی کرده

با مهر علی دل مرا چون بُرده

 

از هرکه بپرسیم همین را گوید

چون ¹ پادشه ست علی و ما چون بَرده²

 

-------------------------------------

1-  شبیه

2-  1388 /  1431

آقا جان

مرا به نوکری ات کن قبول آقا جان!

تو را به جان علی و رسول آقا جان!

 

به روسیاهی خود اعتراف دارم من

تو خود کن آیه ی رحمت نزول آقا جان!

 

تمام قافله ها رد شدند و من ماندم

رها کنم ز بلای عدول آقا جان!

 

خُلق تو

ادب عباس از خُلق تو دارد

طراوت یاس از خُلق تو دارد

 

درخشش، روشنی، نور و تلألؤ

یقین الماس از خُلق تو دارد