از تو آموختم

از تو آموختم این گونه گفتن را:

سلام ای ابر بهاران، سلام بر ریزش باران

از تو آموختم این گونه دیدن را:

عجب نگاه دقیقی! چه جویبار رقیقی!

خیال خام

اینجا به غیر از شوره زاری نیست، برگرد

اینجا کسی دنبال یاری نیست، برگرد

اینجا اگرچه دست و پا زنجیر گشته

لکن هوای بیقراری نیست، برگرد

سرگرانی

بس کنید این سرگرانی را!

دل به دست هرچه میدادید دیگر نه!

حس کنید این جاودانی را

این پیام تا ابد بیدار فانی را:

« چشم ها را باید شست »

« جور دیگر باید دید » زندگانی را

شرح غصه

 

تصوّری که تو داری، آرامش دریاست!

لیک بدان که میسوزد

بی نقاب و پرده، جمال آنکه پی نور است

از شمس روی تو...

او پی عشق آدم و حوّاست...!

مغمومم مکن

بارالها ای تو ستار العیوب!

ای همانکه هست غفار الذنوب!

ای امید ناامیدان ای خدا!

ای پناه بی پناهان ای خدا!

ای رحیم با صفا و با وفا!

لطف کن رحمی بر این بنده نما

سید حسن الصفات

شب میلاد شه و سرور کل کائنات

صاحب حلم و درایت سید حسن الصفات

همره جمع ملائک توی عاشق بفرست

به امید فرج فرزندش یک صلوات

----------------------------------------------

1388

بیرق عز و شرف

 

باری دلم از غصه ی یاران شده رنجور

خواهم سخنی گویم از آن جمال پر نور

 

آن چهره که خورشید غلام و دست بوسش

وان خرقه که انگار بود رخت عروجش

 

آن کس که بوَد زنده نه از حیث نظرها ¹

روی سوی خدا با دل خود کرد سفرها 

 

رفته بر باد

خیالم گشت راحت، رفتم از یاد

هر آنچه داشتم هم رفته بر باد

قسم بر دوستی بر باوفایی

امان از بی وفایی، داد و بیداد

-----------------------------------

بهار 1387

مدح حضرت عباس (ع) - بند سوم

آن شب دگر آقا نتوانست بماند

بر مصیبت برادرش روضه بخواند

او اشک همی ریخت برای غم عباس

آن کس که بشد مست ز صهبای گل یاس

فرمود دگر توان بر صبر ندارم

عباس گلم بود، گل باغ و بهارم 

مدح حضرت عباس (ع) - بند دوم

عباس یل ام بنین پشت و پناهم 

آن میر و سپهدار حرم و تکیه گاهم

آن بت شکن " باب حوائج " ¹ به دو عالم 

آن گل که شده مایه ی عز و افتخارم

آن ساقی عطشان که نخورد آب و بشد آب

ناگاه بگفتا یا اخا مرا تو دریاب

شمشیر زنان، ناله کنان، شدم به سویش

آن وقت بدیدم که شکسته بُد سبویش