صدای باران

بی تو نفس کشیدن، غیر بلا ندارد

درد ندیدن تو هرگز دوا ندارد

 

من از صدای باران فهمیدم این معما

فردی در این زمانه جز تو وفا ندارد

 

----------------------------------

1389

سقف امید

می توانم درد را در چشم تو باور کنم

در سکوت ناله ات فکر غمی دیگر کنم

 

می توانم آسمان را بنگرم در اشک تو

ابر و باران، باد و طوفان را دوباره تر کنم

 

از نفس های تو غربت در دلم پیدا شده

عاقبت میمیرم و این قصه را ابتر کنم

 

تب عشق

تب عشق است که جان را به عدم پر داده ست

هر که دربند شد اندر غم عشق آزاد است

 

نفس عیسی مریم که مسیح است بدان

دم عشق است که در حنجره اش فریاد است

 

عشق این نیست که دربند شوی پای کسی

آنکه اینگونه اسیرش بشوی شیاد است

 

عشق پوچ

نمیدانم چرا اینگونه مستم؟

چرا هر لحظه در فکر تو هستم؟

 

نمیدانم چرا تو بی وفایی؟

چرا من باز پای تو نشستم؟

 

چرا با این که می دانستم این را

دوباره این دلم را بر تو بستم؟

 

حیف

دست در دایره ها داری حیف

مثل دیروز هوا داری حیف

 

این شعاع سخنان از من نیست

تو ز من فاصله ها داری حیف

 

راستی فاصله تقصیر تو نیست

در دل فاصله جا داری حیف

 

تو دوایی

در تب و تاب توام هر نفس ای بی همتا

من گرفتار غمم بی خبر از این دنیا

 

من همانم که بریزد همه ی هستش را

به دمی تبسم و نگاهت ای دل آرا

 

من و آن خاطره ی تلخ جدایی، نکند

که شوم باز گرفتار و اسیر و تنها

 

کجا و ناکجا

زیباتر از همیشه در این ماجرا شده ای

دیدی دلم گرفته است، بی وفا شده ای؟!

 

دریای پر تلاطم من! از چه این چنین

اهل دیار کجا و ناکجا شده ای؟

 

بسیار ناله زدم ز دوری تو ای صنم!

اما تو بی تفاوتی، چرا دل جدا شده ای؟ ^1و2

 

---------------------------------------

1- زیباتر از همیشه در کربلا شدی

    دیدی دلم گرفته مرا مجتبی شدی

 

برداشتی از سروده ی آقای حسن لطفی

 

2-  1387

همدم قدیمی

دلتنگ خنده هایت در آرزوی دیدار

می کشم انتظارت پایین چوبه ی دار

 

امید قلبم این بود باشم همیشه با تو

اما تو دل گسستی از من بی کس و یار

 

در حسرت گذشته که در بر تو بودم

هر صبح و شام دارم آه و سرشک بسیار

 

ناله کنم

آن قدر ناله کنم تا که به خوابم آید

یا به بیداری و بر بخت خرابم آید

یا اگر لایق این لطف نبودم ای کاش

بعد مردن به سر خاک و ترابم آید

----------------------------------------

آبان 1387

قبیله ی مرصاد

گفتا سخنی بگو که اذنت دادم

گفتم که برفته این مهم از یادم

 

گفتا که خرابی؛ نبود بعد تو کَس

گفتم که مخوان منحرف و شیّادم  

 

گفتا که نشانی از خود ابراز نما

گفتم که من از قبیله ی مرصادم