کجاست منجی من

رسید جمعه خدایا! کجاست آقایم

رسید یار دلم یا دوباره تنهایم؟

 

رسید جمعه و دارم امید آمدنش

وجود من به فدای قدوم مولایم

 

منم که غیبت کبری نموده ام بی او

کجاست منجی من تا ز غیب در آیم؟

 

شکستن مرز...!

آن موقع ها هنوز دانش آموز بودم؛ دوران راهنمایی...
شب جمعه بود. شب جمعه ها هم به نیت خیر اموات رسم بود خرما دادن... که هنوز هم رسم است به لطف خدا! از ته دلم می گویم به لطف خدا؛ چون امروز خیلی از رسم های دیروز را غیرمرسوم میدانند!
کوچه های نازی آباد را به مقصد هیئتمان پشت سر می گذاشتم. که خرمای شب جمعه به من هم تعارف شد.
دانه خرمایی برداشتم و خدا قبول بکندی زیر لب گفتم.
خرما را خوردم و فاتحه اش را فرستادم، من مانده بودم و هسته ی ناکارآمد آن خرما. طبیعت این بود که به سرعت از شر آن هسته خرمای ناکارآمد خلاصی میافتم.
نیت کردم که مثل خیلی ها در همان لحظه پرتش کنم و راحت شوم. آخر « همرنگ جماعت شدن » ضمانت عدم رسوایی است. این روزها همه دنبال موافق میگردند....

رنج عشق

 

 

 

 

با تو چه شوری دارد آغاز غزل ها

بی تو نمی سازد به ما طعم عسل ها

 

جز رنج عشقت گنج دیگر نیست جان را

تو آبرو دادی به این ضرب المثل ها ¹

 

اصلی ترین عشقی، به جان عشق سوگند

دارد هرآنچه عشقِ غیر از تو بدل ها

 

بدون تو...

 

دارد بهار میرسد اما بدون تو
دارد بهار میشود آقا بدون تو

 

بار دگر بهار و هیاهوی تازگی
بار دگر شکفتن گل ها بدون تو

 

سال گذشته لحظه ی تحویل سال نو
گفتم چه سود شادی دنیا بدون تو

 

درد دلی با امام زمان (عج)

سلام.

یک ساعت و چهل و یک دقیقه از نیمه ی شب گذشته است.

کم کم دارید برای نماز شب تان آماده می شوید.

خوشا به سعادتتان. هر قدر این مدت تلاش کردم بهانه ای برای نافله ی شب بیابم، هیچ چراغی سبز نشد!

شما دعا کنید، حتماٌ فرجی می شود.

اما،

راستش برای این چیزها مزاحمتان نشده ام.

اولاً اجازه می خواهم که دقایقی را پیش از اقامه ی نمازتان که همیشه به ذکر می گذرد، از شما طلب کنم که به من گوش کنید؛

اگر چه این سخن دور از انتظار است که مولای ما نخواهد اجازه بدهد به ما که با او حرف بزنیم؛ پس...

چند وقت بود طالب شده بودم برایتان بنویسم؛

دستم به قلم نمی رفت،

یا اگر هم می رفت، دیری نمی پایید که قلم وامی نهادم.

اما امشب، بی خود شدم و این تلفن همراه را که بعضی مواقع ما همراه اوییم نه او همراه ما (!)،

برداشتم و شروع کردم به نوشتن.

دوباره جمعه

دوباره جمعه و این دیده آسمانی شد

دوباره صفحه ی ذهنم پر از نشانی شد

نگاه سوی چه باشد که ناگهان با اشک

دو چشم پر ز معاصیم جمکرانی شد

-----------------------------------------------

دی 1390 /  صفر 1433

بلاد اسلام

دوباره حرف ظهورت میانمان گل کرد

دوباره دل هوس نغمه ای ز بلبل کرد

 

بیا که عاقبت اینجا بلاد اسلام است

بیا که پایه ی مستکبران تزلزل کرد

 

----------------------------------

خرداد 1390

وارث مستضعفان

دوباره از تو سرودن قلم به دستم داد

و قاف قافیه ها عاقبت شکستم داد

 

دگر هوای دلم مبتلای آمدن است

و سهم روز و شبم ناله بر غمت زدن است

 

غم تو « سیصد و سیزده » نفر علمدار است

غم تو عادت ما بر نبودن یار است

چه کنم مهدی جان؟

درد بی درمان خود را چه کنم مهدی جان؟

بغض این چشمان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

غم هجر تو که درمان شدنی نیست عزیز!

نفس بی وجدان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

این تو و این سخن سوخته ¹ و این دل من

حرف همراهان خود را چه کنم مهدی جان؟

 

9 دی

دلم دوباره نفس تازه کرد آقا جان

ببین تفاوت احساس و عشق در انسان

 

چه شد به سینه ی هشتاد و هشت، خود دیدی

خودت بیاورش آن را به پهنه ی میزان

 

ستیز شمر و یزید زمان به عاشورا

مصاف لشکر میخانه با حسین زمان