حکومت غزل

 

 

 

قسم به حضرت حافظ که عزت غزل است

نسیم یاد تو در من طراوت غزل است

 

اگرچه رودکی طبع من قصیده سراست

ولی جمال تو عین کتابت غزل است

 

شبیه مثنوی معنوی به شش دفتر

ز چشم شمس مثال تو صحبت غزل است

 

لیلاتر از لیلا...

عشق را با دیدنت معنای دیگر یافتم

دل ز کف دادم ولی بهتر ز بهتر یافتم

 

باختم هرچند هستم را به پای چشم تو

من قمار خویش را بی عشق ابتر یافتم

 

مستی ام را شکر چون چشمان من را باز کرد

قد رعنای تو را از سرو سرتر یافتم

 

خبرهای خوب

خبر رسیده خبرهای خوب در راه است

خبر رسیده که یارم ز حالم آگاه است

 

بخند یوسف افتاده در میانه ی چاه

خبر رسیده زمان رهایی از چاه است

 

چهارشنبه نشد، شنبه هم نشد، انگار

قرار دیدن مان مثل رؤیت ماه است

 

یاد خودم افتادم...

یاد خودم افتادم...

که تنها جوابی که می گرفتم بعد از های های گریه کردن هایم، این بود که، اشک چشمانم را پاک کند!

آن اوایل می گفت حق نداری گریه کنی! اگر قرار است گریه کنی با هم گریه می کنیم...

آن روزها گریه ی من برایش سخت بود... چون خیلی خیلی دوستم داشت! تنها من بودم و قلب او...

اما همین طور که گذشت و جلو رفت، کم کم گریه هایم برایش عادی شد. احتمالا با خودش مرور کرده بود که این هم شورش را درآورده و مدام گریه می کند!

تنها جوابی که می داد، تنها عکس العملش، همین بود که اشک هایم را پاک کند و وقت رفتن، همین، بگوید: گریه نکنی ها!

...

خسی در باد

دلگیر نشو از من، درگیر و گرفتارم

حرفی زده ام اما، دیوانه تو پندارم

 

دیوانه سخن را جز، از کام نمی گوید

من کام نمی گیرم، از بس که جنون دارم

 

گفتم که خداحافظ، اما تو سلامش بین

در دایره ی این دل، برعکس تو بیمارم

 

آغوش ابرها

 

 

 

غزل دوباره غزل با دو رکن در تکرار

ندیدن تو و دل تنگی ام پی دیدار

 

دوباره شعر فراق و تغزلی غمگین

از آن درود نخست و وداع آخر کار

 

گرفته شور دو طوفان نگاه مواجم

سرشک شوق وصال و جدایی از دلدار

 

پروانه در قبر

ابری تر از ابر بهاری چشم هایم

دریاتر از دریا دل دریایی من

پنهان تر از ماه هلال ماه روزه

آهِ میان خنده ی شیدایی من

 

گریه می کند

خیلی به این که چرا این شعر را حالا بگذارم فکر کردم... 

 

 

باران به حال چشم ترم گریه می کند

از غصه های سر به سرم گریه می کند

 

مادر که هیچ، از غم و اندوه و داغ من

خواهر، برادرم، پدرم گریه می کند

 

سعدی سرود وصف مرا آن زمان که دید

مرغی به ناله ی سحرم گریه می کند

 

نامه ی خیس

تو در تصور من بهترین شب سالی

شبی که می­شنوم عطر عشق را از آن

شبی که دست مرا دست دوست می­گیرد

شبی که یاد تو را داد می زند باران

 

تو در خیال من بی بها بها داری

بهای من به نگاه تو بستگی دارد

بگیر دست مرا ای تصور شیرین!

ترحمی به وجودی که خستگی دارد

 

چرا نمی آیی پس؟!

خودمانیم! اینجور سراغ داری کسی انتظار آمدنت را بکشد؟ خودت هم خوب می دانی که اینچنین مشتاق، کسی را نخواهی یافت. همه از تو فراری اند... همه تا جایی که می توانند از تو دوری می کنند و تا جایی که ذهنشان یاری می دهد، به تو فکر نمی کنند. تو در کنج خاطر هیچ کس، چنین انتظار مشتاقانه ای را نخواهی یافت.

حالا سوال است برای من، من که این چنین میخوانمت را این همه بی محلی کردن، چه معنایی دارد؟ آن هم در شرایطی که حالا حالاها به قول هم سن و سال هایم جا دارد تا سراغ من بیایی. من تازه سر چله ی جوانی ام...