عکاس ماهر

می شوم هرلحظه از دیدار تو منفورتر

می شوی هر ثانیه اینگونه از من دورتر

 

تا زمانی که تو را بیرون کنم از قلب خویش

می نمایم عشق را در پرده ای مستورتر

 

عکس های یادگاری کار دستم داده اند

من شدم عکاس ماهر، تو شدی مغرورتر

 

اشک تمساح

از من میان سینه ات آه است، آری

این غصه در قلب تو جانکاه است، آری

 

راهی که با من قصد رفتن کرده بودی

فهمیده ای راهی به بیراه است، آری

 

من آهوی دشت خیالت نیستم، نه؟

تصویر من پیش تو روباه است، آری

 

دوستت دارم...

هدیه ی سال نو:

 

مرور می کنم این را که دوستت دارم

قسم به قصه ی لیلا که دوستت دارم

 

من از تو، از خم ابروی تو نمی رنجم

نگو برای چه، زیرا که دوستت دارم

 

چراغ سبز دلت را در این شلوغی شهر

به من نشان بده حالا که دوستت دارم

 

میل برّیدن...

ابر چشمانم دوباره شور باریدن گرفت

آه غم در سینه ام سودای نالیدن گرفت

 

با من آواره از سامان سخن گفتن چه سود

آفتابم سوی مغرب عزم تابیدن گرفت

 

عقل را در دست دل دادن چه کار جالبی ست

تازگی ها کام من طعمی ز فهمیدن گرفت

 

کویر خستگی

 

 

 

تمام قصه از آن دم شروع شد، آری

که باخبر شدم از اینکه دوستم داری

 

دچار حس جنونم از آن زمانی که

نگاه گرم تو شد در وجود من کاری

 

کویر خستگی ام من، تو ابر شورانگیز

تو روزهای بهاری، همیشه می باری

 

لعنت به من

من در خیال خویش پندارم چنین بود

که یار من دردانه ای روی زمین بود

 

پندار من این بود که او بهترین است

پندار من این بود اما غیر از این بود

 

انگشتری که در پی اش بودم بسی سال

جنسش بدل بود و رکابش بی نگین بود

 

کاشکی...

پیش از این بر دل ما فاصله تأثیر نداشت

دل مان از سببی ناله ی شبگیر نداشت

 

پیش از این ثانیه ای رفتن و برگشتن عشق

از دلم تا به دلت جرأت تأخیر نداشت

 

ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ

مانده ام از چه غمم روی تو تأثیر نداشت

 

غروب جدایی

به این نتیجه رسیدم که دست بردارم

از آن لبی که به شیرینی اش گرفتارم

 

به این نتیجه رسیدم که چاره ام مرگ است

چرا که دیگر از این عمر رفته بیزارم

 

میان برزخ عقل و جنون دلم گیر است

چه نفرتی ز خیال تو در دلم دارم

 

درد شیرین

من کماکان از فراقت می زنم فریادها

حال من گویاست از غم نامه ی فرهادها

 

جز تو درمان دگر این درد شیرین نیستش

فایده هرگز ندارد نسخه ها، امدادها

 

چند روزی می شود اینجا تحصن کرده ام

می رسد بوی تو از مابین این شمشادها

 

خانه ی خالی ز من

 

 

از خویش خالی جان من اما پر از توست

تا چشم من می بیند این دنیا پر از توست

 

از هر طرف، از هرجهت، از راست، از چپ

دنیای من از پست و از بالا پر از توست

 

امید را اینگونه معنا کردم امروز

این خانه ی خالی ز من فردا پر از توست