باسمه تعالی
صنعت مداحی از زمان امام صادق (ع) تبلور پیدا کرد. در واقع مدیحه
خوانی و مرثیه از آغاز خلقت رواج داشته است. اولین مرثیه خوان نیز جبرئیل امین است
آن زمانی که بر آدم (ع) روضه ای از مصیبت اباعبدالله الحسین (ع) را بازگو نمود.
لکن نمود و نمایان شدن آن، از زمان رئیس مذهب جعفری، آن هم با برگزاری مراسمات
خاص، واقع گشت.
در معنای لغوی، مداحی یعنی مدح کسی را گفتن. لکن در زمینه ی اهل
بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) که خاصه امروز، مداحی به مدح این خانواده اطلاق
می شود، ابواب گوناگونی را ایجاد کرده است. در واقع آن هدفی که از این کار، مد نظر
اهل بیت (علیهم السلام) بود، بوجود آورنده ی این انواع بود. در جلسه ای که دعبل،
شاعر اهل بیت (علیهم السلام) در حضور امام رضا (ع) در دربار مأمون (علیه العنه)
مرثیه ای از مصائب وارده به اهل بیت (علیهم السلام) را می خواند، امام رضا (ع)
بیتی به آن اضافه فرمود که مضمون آن بیان ظلمی که در آینده نیز توسط مأمون (علیه
العنه) به ایشان می شود، بود.
