بی‌دردی

یمن در خشم می‌سوزد... .

چرا از سینه آهی برنمی‌خیزد؟

به جنگ ظالمان آیا سپاهی بر نمی‌خیزد؟

چرا سردرگریبانیم؟

فاصله

چند وقتیست که از تو خبری نیست مرا

 

نیست بین من و تو رابطه ای میدانم؛

 

این مترسک به امید عبثی بنشسته،

 

تازه فهمیده ام آن حرف که چوپان می گفت:

 

که دلم را به عبور لحظه ها خوش نکنم،

 

و توقف نکنم،

از تو آموختم

از تو آموختم این گونه گفتن را:

سلام ای ابر بهاران، سلام بر ریزش باران

از تو آموختم این گونه دیدن را:

عجب نگاه دقیقی! چه جویبار رقیقی!

سرگرانی

بس کنید این سرگرانی را!

دل به دست هرچه میدادید دیگر نه!

حس کنید این جاودانی را

این پیام تا ابد بیدار فانی را:

« چشم ها را باید شست »

« جور دیگر باید دید » زندگانی را

شرح غصه

 

تصوّری که تو داری، آرامش دریاست!

لیک بدان که میسوزد

بی نقاب و پرده، جمال آنکه پی نور است

از شمس روی تو...

او پی عشق آدم و حوّاست...!