سخنی عاشقانه با ارباب (ع)

هوالعلیم

دلم گرفته نمی دانم از چه می نالم؛ چرا فتاده شرر بر تمام احوالم ...

نمی دانم! شاید کسی تا امروز برای تو اینگونه ننوشته باشد.

شاید؛ معلوم نیست...

خیلی ها گفته اند؛ خیلی ها سروده اند؛ اما گمان نمی کنم کسی نوشته باشد این حرف ها را.

حرف هایی از عشقی که از روز ازل در دل ماسوا نهاده شد...

عشقی که به گونه ای در وجود تمام ذرات عالم رخنه کرده و عالمی را دچار خویش ساخته است.

نمی دانم!

شاید تا امروز کسی اینگونه، برای تو ننوشته باشد.

به دلم افتاده که اینگونه بنویسم. با خود گفتم خیلی ها دوست دارند با تو اینگونه حرف بزنند؛ اما شاید ندانند از کجا و چگونه شروع کنند.

گفتم سرمشقی باشد برایشان و حتی برای خودم...

گفتم بنویسم تا یادمان باشد برای چه زنده ایم و زنده بوده ایم برای چه...

گفتم بنویسم که چرا اینگونه جهانی شده ای. بگویم که چطور جهانی شده ای...

بگویم علت این را که حتی کسانی دوستت دارند که نمی شناسندت...

این حرف ها برای کسی نا آشنا نیست. یقیناً حرف از چیزی که همه دارندش آشناست. فقط شاید، شاید تا امروز کسی اینگونه برای تو ننوشته باشد.

به پاس حکم « من لم یشکر المخلوق، لم یشکر الخالق » مقدمه ام را به پایان می رسانم با قدردانی و تشکر از تمام عزیزانی که مرا در تحریر این اثر یاری کردند و زحمت آن ها سبب شد تا این نوشته ی دون ارزش (از لحاظ غیر محتوایی) بازخوانی و اشکالاتش برطرف گردد و به دست دوستان برسد.

نمی دانم! شاید تا امروز کسی اینگونه برای تو ننوشته باشد.

درد دلی با امام زمان (عج)

سلام.

یک ساعت و چهل و یک دقیقه از نیمه ی شب گذشته است.

کم کم دارید برای نماز شب تان آماده می شوید.

خوشا به سعادتتان. هر قدر این مدت تلاش کردم بهانه ای برای نافله ی شب بیابم، هیچ چراغی سبز نشد!

شما دعا کنید، حتماٌ فرجی می شود.

اما،

راستش برای این چیزها مزاحمتان نشده ام.

اولاً اجازه می خواهم که دقایقی را پیش از اقامه ی نمازتان که همیشه به ذکر می گذرد، از شما طلب کنم که به من گوش کنید؛

اگر چه این سخن دور از انتظار است که مولای ما نخواهد اجازه بدهد به ما که با او حرف بزنیم؛ پس...

چند وقت بود طالب شده بودم برایتان بنویسم؛

دستم به قلم نمی رفت،

یا اگر هم می رفت، دیری نمی پایید که قلم وامی نهادم.

اما امشب، بی خود شدم و این تلفن همراه را که بعضی مواقع ما همراه اوییم نه او همراه ما (!)،

برداشتم و شروع کردم به نوشتن.

خورشید! سلام...

این سومین طلوعیست که خانواده ی ما آن را بدون مادر درک می کند. آفتاب از بالای دیوار خود نمایی می کند...

خورشید! سلام.

تو چرا اینقدر گرفته به نظر میرسی؟ نکند تو هم مادرت را از دست داده ای؟ شاید...

یادش بخیر بابا بزرگ، آن روزها که کنار ما بود تعریف می کرد. می گفت آن وقتی که به معراج، یعنی تا نزدیکی های خدا رفته بوده، خدا به او گفته : « ای رسول ما، عالم را خلق نکرده ایم مگر به طفیلی خلقت تو... تو را نیافریدیم مگر به خاطر آفریده شدن علی بابایم... و شما دو را نیافریدم مگر به خاطر آفرینش فاطمه مادرم... » از این خاطر می گویم...

خورشید، چطور دلت می آید مادرمان در این دنیا نباشد و تو باز بر آن بتابی؟ البته باید این سوال را از خودم هم بپرسم که « زینب، تو چطور دلت می آید مادرت در این دنیا نباشد و تو باز صبح ها از خواب برخیزی...؟» ای کاش آن شب مرا هم...

بماند؛

شاید تو هم وظیفه ای مهم بر دوش داری که نباید از بین بروی... مثل من.

بی خوابم کرده بود...

بی خوابم کرده بود.

هر چه تلاش می کردم بی اعتنایی کنم، صدایش آزارم می داد.

پنجره را باز کردم تا دادی بزنم، هواری بکشم، داد و بیدادی کنم بلکه بی خیال شود و برود خانه اش؛

حالا چه وقت این سر و صداست؛

ساعت نمی فهمد که این وقت شب، اینگونه خواب ما را به هم ریخته.

پنجره را باز کردم که ناراحتی ام را سرش خالی کنم، چیزی دیدم که باعث شد خودم بی خیال شوم.

رو به حرم نشسته بود و گویی ناله می زد.

طاقت نیاوردم.

باید از ماجرا سر در می آوردم:

چه چیزی باعث شده که این وقت شب اینگونه ناله بزند؟

وقتی کلاغ ها قناری می شوند...

« ماجرای دخالت رهبری در ماجرای اختلاس 3000 میلیارد تومانی با تذکر به رسانه های داخلی در عدم دامن زدن به فضای ناامیدی، نشانگر وجود پرده هایی رو نشده از این ماجرا در خود بیت رهبری دارد؛ چرا که 1200 تا 1300 میلیارد از این اختلاس در خود عوامل خود بیت رهبری و مربوط به پسر آیت الله خامنه ای است... »

این مطلع الفجر آغاز حملات دستگاه اوپوزوسیون است در باب طرح دیکتاتور خوانی رهبر مسلمین جهان، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای (مدظله العالی). پروژه ای که پس از برگزاری همایش حمایت از انتفاضه مردم فلسطین بیشتر شد.

دزدها هم به دنبال دزدند...

روز شنبه 21 خرداد 1390در روزنامه ایران، در ویژه نامه ای سیاسی تحت عنوان « گزارش تحقیقی روزنامه ایران درباره جنگ روانی علیه دولت » با تیتر « جن گیرها و رمال ها را چه کسانی به دولت احمدی نژاد منتسب کردند »، تعدادی از عاملان جریان انحرافی، واقعیات رخ داده را طوری بیان کردند که به نفع خودشان به نظر برسد. البته خیلی هم زیرکانه عمل نکرده اند و با کمی دقت و بالا و پایین کردن مطلب، به راحتی می توان به این عملکرد معمول در جنگ رسانه ای (ایجاد فضای مبهم با استفاده از واقعیات و تبیین هدف القایی« دقیقاً کاری که BBC انجام می دهد») پی برد. در ذیل به چند مورد اشاره می شود:

به ادامه مطلب مراجعه کنید.

 

خنده بازار کار دست نظام خواهد داد...

عجله نکنید؛ قصد ندارم با نظام مخالفت کنم؛ نه؛ من نسل سوی هستم؛ نسل سومی همین انقلاب...

این را گفتم که کسی سوء استفاده نکند.

اما...

اول حرف هایم را گوش کنید -  یا بهتر بگویم: آن ها را بخوانید -  بعد نتیجه گیری کنید:

 

من مربی ام؛ متربیانی را تحت تربیت دارم. -  البته خود نیز کماکان در حال تربیت شدن هستم -  فرزندان این نظام را می بینم که امروز از بزرگترین دانشگاه عمومی نظام مقدس جمهوری اسلامی، یعنی صدا و سیما، که البته این تعبیر را بنیانگذار آن، بنیانگذار صدا و سیما نه، انقلاب را می گویم،  به آن، انقلاب را نه، صدا و سیما را می گویم، اتلاق کرده است، -  خلاصه اش می شود این: « فرزندان این انقلاب را می بینم که امروز از صدا و سیما، بزرگترین دانشگاه عمومی نظام مقدس جمهوری اسلامی به تعبیر بنیانگذار انقلاب » -  دارند کارهای غیر اسلامی یاد می گیرند.

تو مضطر شده ای از نگرانی...

ساعت 2:30 شب است. مادر از درد به خود می پیچد. تو مضطر می شوی. چاره ای نداری جز این که این وقت شب لباس بپوشی و او را به بیمارستان ببری. آدم عاقل می داند روز دکتر رفتن بسی بهتر از شب هنگام به دکتر مراجعه کردن است. اما تو مضطر شده ای و چاره ای جز این نداری. ناله ی مادرت تو را بی تاب کرده. به این می اندیشی که می روی اورژانس، پرستارهای مهربان (!) به داد او می رسند و تو آرامش می یابی. هم تو هم مادرت که دارد از درد ناله می کند... تو از درد او هیچ سر در نمی آوری و نمیدانی علتش چیست. با خودت می گویی به دکتر که مراجعه کنم او با برخورد گرم خود مرا آرام می کند و مرا از درد مادرم مطلع می سازد. پس وقت را غنیمت می شماری و....

اندر حماقت بعضی ها

بابا گفت: کجا میروی پسرم؟

گفتم: با " اسفندیار " و رفقا میرویم فوتبال...

پرسید: کدام " اسفندیار "؟

گفتم: مگر چند تا " اسفندیار " تو زندگی من وجود دارد؟ یه دنیا و یه " اسفندیار " ...

پرسید: همانی که چندی پیش گفته بود ما با اهالی محله ی دوردست مشکلی نداریم؛ ما با معتمدین و بزرگاشون مشکل داریم؟

گفتم: آره، چطور؟

گفت: پسرم، با ایشون فوتبال نرو...

گفتم: چرا؟

گفت: پسرم، با این " آقا اسفندیار " گشتن، باعث ایجاد تفرقه بین دوستان واقعی ات می شود...

گفتم: ای بابا... بی خیال. فعلاً خداحافظ...

این را گفتم و از خانه بیرون آمد. " اسفندیار " با بقیه دوستانم جلوی در ایستاده بودند.

ناگاه صدایی از بلندگوی آیفن بلند شد:

پسرم، مگه نگفتم با " آقا اسفندیار " فوتبال نرید؟

تا آمدم حرف بزنم " اسفندیار " گفت: سلام. " آقای رهبر " چشم. " محمود " من فوتبال نمیام.

چه دوست خوبی... چرا بابای من راجع به " اسفندیار " این جوری قضاوت می کند؟

دیدم دارم در مقابل دوستانم ضایع می شوم. خودم را جمع و جور کردم. گفتم:

چشم بابا!!! با " اسفندیار " فوتبال نمی رویم.

 

مسلمانان، مسلمانی از سر گیرید...

همین سال پیش بود؛ شهریورماه. ما مشهد بودیم.

داشتیم از حرم بر می گشتیم.

مردم جمع شده بودند.

گریه می کردند.

فریاد می زدند.

وامحمدا می گفتند....

ناگهان جگرم سوخت....

چشمم بارانی شد...

دستانم را مشت کردم.

فریاد زدم.

وامحمدا گفتم....

چیزهایی شنیده بودم؛ اما باورم نمیشد که این اتفاق رخ دهد...