امام درس های عاشقی

السلام ای نور در نور آفتاب

السلام ای نور چشم بوتراب

 

السلام ای ششمین شمس ودود

ای که هستی علت بود و نبود

 

السلام ای مذهبت آیین ما

ای گدایت دیده ی مسکین ما

 

نهایت نبودن

قدم قدم روانه ام به سمت تو شبانه روز

که گشته این ندیدینت غمی عظیم و سینه سوز

 

خدا کند که جان دهم برای تو عزیز من

تمام هست خود کنم فدای تو عزیز من

 

رسد ز یاس و نسترن شمیم عطر و بوی تو

تو میوه ی دل منی منم گدای کوی تو

 

دل خسته

از غمت تا به ابد ناله ی ناشاد کنم

همه دم از رخ زیبای تو من یاد کنم

 

یاد آن روز که من را به دلت جایی بود

بینمان همدمی و قصه ی زیبایی بود

 

نکند از من دل خسته دمی دل بکنی

یا دگر قید دل خسته ی من را بزنی

 

میزبانی

با نفس هایم برایت روضه خوانی می کنم

با دلم از مقدمت من میزبانی می کنم

 

هر نفس از عشق تو دم می زنم بی حد و مرز

بی تو این دنیا تمامی بوته های خار و هرز

 

مادرت زهرا وجودم، اقتدایم، حاصلم

اذن مادر گفتنم را هدیه دادی بر دلم ¹

 

زینت پدر

زینب همان کسی ست که دل برده از حسین

بانوی اول دنیا و خواهر سلطان عالمین

 

زیبنده ی علیست چنین دخت اطهری

او بهر مادر خویش هم کند مادری

 

از هر کرانه لطف خدا را از او ببین

یک دم بیا و بر در این ذو العطا نشین

 

وارث مستضعفان

دوباره از تو سرودن قلم به دستم داد

و قاف قافیه ها عاقبت شکستم داد

 

دگر هوای دلم مبتلای آمدن است

و سهم روز و شبم ناله بر غمت زدن است

 

غم تو « سیصد و سیزده » نفر علمدار است

غم تو عادت ما بر نبودن یار است

مدح حضرت عباس (ع) - بند هفتم

من مشتعل از عشق توام حضرت ساقی!

لبریز نما جام من از باده ی باقی

 

" دل در طلب عشق تو دیوانه ترین است "  (کلیک کنید)

این حرف دلم حرف زمان است و زمین است

 

بر نامه ی جرمم ز کرم چشم بپوشان

اذنم بده یک دم برسم بر در جانان

 

انتقام زهرا (س)

دلم میخواد دوباره وا بشه آسمونا

جور بشه بال پرواز به سمت کهکشونا

 

دلم میخواد که من هم راهی جبهه ها شم

مثل همه شهیدا برا حسین فدا شم

 

تو لحظه ی شهادت ذکر لبا حسین بود

آرزوی دلاشون بین الحرمین بود¹

 

بها دارم

در این زمانه بسی ناله در گلو مانده

کسی میان دلم قصه از شما خوانده

 

سروده ای ز همان لحظه ای که می آیی

از آن زمان که گرفتار ظلم صحرایی

 

شنیده ام که وجودت ز غصه ها لبریز

مدال صبر خدایی به گردنت آویز

 

سبز سیّدی

عجب زمانه ای شده، عجب هوای فاسدی

عجب که رنگ بی حیایی شد سبز سیّدی

 

عجب که غربت رسول خدا داد می کند

کسی به نام پیمبر دم از گناه می زند

 

صدای سوت پلیدان بسی به  گوش می رسد

دوباره زمزمه ی ناکسی به گوش می رسد