قبیله ی مرصاد

گفتا سخنی بگو که اذنت دادم

گفتم که برفته این مهم از یادم

 

گفتا که خرابی؛ نبود بعد تو کَس

گفتم که مخوان منحرف و شیّادم  

 

گفتا که نشانی از خود ابراز نما

گفتم که من از قبیله ی مرصادم  

 

چشم انتظار

دوست دارم قطره ای باشم ببارم بر رهت

یا که سنگی خرد و کوچک، زیر پایت، در رهت

گو کدامین راه را تو می نمایی انتخاب؟

تا شوم چشم انتظارت، همچو بادِ هر رهت

-----------------------------------------------------

1387

از جنس الماس

تو را از جنس الماس آفریدند

تو را با ناز و احساس آفریدند

ز رویت نازنین! تصویر زشتی

کشیدند و گل یاس آفریدند

--------------------------------

1387

شاخه ی طوبا

تویی آن شاخه ی طوبای بهشت

که خدا بهر من آن را بسرشت

قاضی آمد بنویسد به تمنا نامم

گفت مجنون و همان را بنوشت

------------------------------------

1387

ای کاش

این غم که به دل هست چه غوغا کرده

هر لحظه مرا واله و شیدا کرده

این صبح نفس گیر طلوعش زشت است

فقدان تو غم ها به دل ما کرده

دریا به تلاطم ز چه افتاده بدان

غمنامه ی غم های تو برپا کرده

شرح غصه

 

تصوّری که تو داری، آرامش دریاست!

لیک بدان که میسوزد

بی نقاب و پرده، جمال آنکه پی نور است

از شمس روی تو...

او پی عشق آدم و حوّاست...!

روزنه ی رحمت

درمانده ی عشقت شده ام مرا نگاهی
با این همه عشقم تو مرا باز نخواهی

از سوز و غم ناله ی من همه بنالند
لیک از غم مانده در دلم هیچ ندانند

اشکم ز غم دوری تو روان تر از رود
رسم معرفت میان ما بگو چنین بود؟

هر لحظه و هر کجا به یاد تو می افتم
می گریم از این غم که مگر تو را چه گفتم؟

جوابم بنموده

گفتا چه غمی بر کمر افتاد که بشکست؟
گفتم که غم عشق خرابم بنموده

گفتا ز چه باران به روی رخت نشسته؟
گفتم غم دوریست که آبم بنموده

گفتا که چرا چنین شدی واله و شیدا؟
گفتم که نگارم به نگاهی جوابم بنموده