میل برّیدن...

ابر چشمانم دوباره شور باریدن گرفت

آه غم در سینه ام سودای نالیدن گرفت

 

با من آواره از سامان سخن گفتن چه سود

آفتابم سوی مغرب عزم تابیدن گرفت

 

عقل را در دست دل دادن چه کار جالبی ست

تازگی ها کام من طعمی ز فهمیدن گرفت

 

کویر خستگی

 

 

 

تمام قصه از آن دم شروع شد، آری

که باخبر شدم از اینکه دوستم داری

 

دچار حس جنونم از آن زمانی که

نگاه گرم تو شد در وجود من کاری

 

کویر خستگی ام من، تو ابر شورانگیز

تو روزهای بهاری، همیشه می باری

 

لعنت به من

من در خیال خویش پندارم چنین بود

که یار من دردانه ای روی زمین بود

 

پندار من این بود که او بهترین است

پندار من این بود اما غیر از این بود

 

انگشتری که در پی اش بودم بسی سال

جنسش بدل بود و رکابش بی نگین بود

 

کاشکی...

پیش از این بر دل ما فاصله تأثیر نداشت

دل مان از سببی ناله ی شبگیر نداشت

 

پیش از این ثانیه ای رفتن و برگشتن عشق

از دلم تا به دلت جرأت تأخیر نداشت

 

ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ

مانده ام از چه غمم روی تو تأثیر نداشت

 

غروب جدایی

به این نتیجه رسیدم که دست بردارم

از آن لبی که به شیرینی اش گرفتارم

 

به این نتیجه رسیدم که چاره ام مرگ است

چرا که دیگر از این عمر رفته بیزارم

 

میان برزخ عقل و جنون دلم گیر است

چه نفرتی ز خیال تو در دلم دارم

 

درد شیرین

من کماکان از فراقت می زنم فریادها

حال من گویاست از غم نامه ی فرهادها

 

جز تو درمان دگر این درد شیرین نیستش

فایده هرگز ندارد نسخه ها، امدادها

 

چند روزی می شود اینجا تحصن کرده ام

می رسد بوی تو از مابین این شمشادها

 

خانه ی خالی ز من

 

 

از خویش خالی جان من اما پر از توست

تا چشم من می بیند این دنیا پر از توست

 

از هر طرف، از هرجهت، از راست، از چپ

دنیای من از پست و از بالا پر از توست

 

امید را اینگونه معنا کردم امروز

این خانه ی خالی ز من فردا پر از توست

 

حکومت غزل

 

 

 

قسم به حضرت حافظ که عزت غزل است

نسیم یاد تو در من طراوت غزل است

 

اگرچه رودکی طبع من قصیده سراست

ولی جمال تو عین کتابت غزل است

 

شبیه مثنوی معنوی به شش دفتر

ز چشم شمس مثال تو صحبت غزل است

 

لیلاتر از لیلا...

عشق را با دیدنت معنای دیگر یافتم

دل ز کف دادم ولی بهتر ز بهتر یافتم

 

باختم هرچند هستم را به پای چشم تو

من قمار خویش را بی عشق ابتر یافتم

 

مستی ام را شکر چون چشمان من را باز کرد

قد رعنای تو را از سرو سرتر یافتم

 

خبرهای خوب

خبر رسیده خبرهای خوب در راه است

خبر رسیده که یارم ز حالم آگاه است

 

بخند یوسف افتاده در میانه ی چاه

خبر رسیده زمان رهایی از چاه است

 

چهارشنبه نشد، شنبه هم نشد، انگار

قرار دیدن مان مثل رؤیت ماه است