شاعرانه

مرا دچار چراهای بی سبب کردند

سپیدی سحرم را دچار شب کردند

سخن ز مهر و وفا ادعای اینان بود

همین که چهره گشودم به من غضب کردند

بهای عاطفه در حرفشان فقط جان بود

بدون عاطفه جان مرا طلب کردند

مرا حبیب دل خود همیشه می خواندند

به حال دشمن من غصه خورده، تب کردند

رفیق های شفیقم که نه، رقیبانم

به سوز ماتم من صحبت از طرب کردند

و این شد عاقبتم که در این خراب آباد

مرا شکسته دلی بی وفا ادب کردند