تبار آدم

دوباره جمعه آمد و اسیر غصه و غمم

به یاد صاحب الزمان دچار رنج و ماتمم

 

شنیده ام ز عاشقان ضعیف و خسته گشته است

سوال دارم از خودم: من از تبار آدمم؟

 

ز بس گناه می کنم سرشک غصه اش روان

من ادعا نمی کنم که بهترین عالمم

 

عزم سفر

عجب از خیال خامی که به سر داشته ام

و از این غصه به قلبم چه شرر داشته ام

 

من همانم که غمت خانه خرابش بنمود

نکند فکر کنی یار دگر داشته ام

 

گفته بودم که اگر ناز کنی ناز کشم

داده بودی به من آن وعده، خبر داشته ام

 

چه کردند

دانید که با دیده ی بیدار چه کردند؟

با آل عبا در دم دیدار چه کردند؟

 

از غربت ارباب سخن ها که نگفتیم

بگذار بگوییم که با یار چه کردند

 

بگذار که از نور رخ ماه بپرسیم

با ماه رخ ماه شب تار چه کردند

 

نامردمی

مدینه داغ را معنا نموده

عجب نامردمی با ما نموده

 

خدایا شکر آمد وقت رفتن

که اینجا چشم را دریا نموده

 

دلم تنگ است از دوری مادر

و هجرانش به دل غوغا نموده

 

دل آزردن

کسی بالای سر نیست

مرا حرف دگر نیست

 

مرا بنما نصیحت

دل آزردن هنر نیست

 

چرا باور ندارم

که دل اهل خطر نیست؟

 

میکده ی جانان

در قنوت دلتان یاد غریبان باشید

در نماز شب خود به یاد یاران باشید

 

در سحرگاه جنون با نفس مهمومی ¹

یاد سودازده قلب و دل انسان باشید

 

وعده گاه دلتان میکده ی جانان است

اندکی در طلب وعده ی جانان باشید

 

کجا و ناکجا

زیباتر از همیشه در این ماجرا شده ای

دیدی دلم گرفته است، بی وفا شده ای؟!

 

دریای پر تلاطم من! از چه این چنین

اهل دیار کجا و ناکجا شده ای؟

 

بسیار ناله زدم ز دوری تو ای صنم!

اما تو بی تفاوتی، چرا دل جدا شده ای؟ ^1و2

 

---------------------------------------

1- زیباتر از همیشه در کربلا شدی

    دیدی دلم گرفته مرا مجتبی شدی

 

برداشتی از سروده ی آقای حسن لطفی

 

2-  1387

همدم قدیمی

دلتنگ خنده هایت در آرزوی دیدار

می کشم انتظارت پایین چوبه ی دار

 

امید قلبم این بود باشم همیشه با تو

اما تو دل گسستی از من بی کس و یار

 

در حسرت گذشته که در بر تو بودم

هر صبح و شام دارم آه و سرشک بسیار

 

نیامدی

این هفته هم گذشت آقا نیامدی ¹

عمرم به سر رسید اما نیامدی

 

پشتم شکست ز بار گناه خویش

می دانم از چه تو مولا نیامدی

 

جامانده بر جدار خون دلی

بر انتقام ز دشمن زهرا نیامدی

 

تمسخر

تو را چه سود ز تمسخر که حاصلش قهر است

که این صفت بی صفتی حاصل این دهر است

اگر تو اهل زمینی بگو و بخند ز تمسخر

وگرنه آسمان را نه سرای هر بد بهر است ^1و2

--------------------------------------------------

1- شاید این شعر وزن صحیحی نداشته باشد...

2- آذر 1387