شاعرانه

دوباره جمعه آمد و اسیر غصه و غمم

به یاد صاحب الزمان دچار رنج و ماتمم

شنیده ام ز عاشقان ضعیف و خسته گشته است

سوال دارم از خودم: من از تبار آدمم؟

ز بس گناه می کنم سرشک غصه اش روان

من ادعا نمی کنم که بهترین عالمم

عهد شکسته ام بسی، وفا کجا و من کجا؟

دگر ملول و خسته ام ز توبه ی دمادمم

دگر نفس به سینه ی خسته ی من نمانده است

بیا عزیز فاطمه، تویی نفس، تویی دَمم ^1و2

-------------------------------------

1-  داستان این سروده بر می گردد به ماجرای یکی از دیدارهای حضرت مهدی (عج) که یکی از علمای بزرگوار ایشان را در جمکران رؤیت می کنند و می بینند که بدن حضرت بسیار نحیف گشته. از ایشان علت آن را جویا می شوند و حضرت می فرمایند: از بس برای بخشش شیعیان به درگاه الهی انابه و زاری می کنند این حال برایشان اتفاق افتاده است.

2-  اسفند 1387 / ربیع الاول 1430