شاعرانه

دوش از طلب عشق و محبت تو مولا

دستم به طلب بود سوی عالم بالا

دل خواست سخن از تو بگوید به دو عالم

بگرفت مدد از در انگشتر خاتم ¹

گفتم به سخن آمده ام بهر علمدار

آن ساقی بی دست تو، آن میر و سپهدار 

لطفی کن و می ریز به جام سخن من

بنما تو دوار رنج و غم و این محن من

دانم که نی ام لایق این مهر و عنایت

اما بود آرزوی دل شوم فدایت

من هیچ ندانم ز بلندای نگاهش

خود بوده ای اما به جمال او گواهش

حالا که چنینی و چنینمش ای ارباب!

در گفتن شعر بهر او مرا تو دریاب

در این سخنان بودم و می گفتم از این عشق

انگار شنیدم سخنی زاز برترین عشق

فرمود مرا ای که طلب داری و مستی!

دربند و گرفتار و غمین چرا نشستی؟

این بند به اتمام رسان تا که چنین باد

من شرح غمی کنم که غصه بیش از این باد

باور نکند رضی این مهر و عنایت

آخر نبود وُ را به این لطف لیاقت ²

------------------------------

1- منظور حضرت أباعبدالله الحسین (ع) است.

2- بهار 1387