خیلی دلت می‌خواهد انگار
من باز دنبال تو باشم
مثل همیشه شاد باشی
من گرم احوال تو باشم
خیلی دلت می‌خواهد این را
که در سکوتی بین ما دو
من باز مشتاق تو باشم
من در طلب باشم، ولی تو...
انگار با خود فرض کردی
من یک گدا هستم تو هم شاه
سهم تو کاخ اشتیاق است
سهم من بیچاره هم آه
از دیدنت شد ناامید این چشم بارانی
چشمی که حالش را نمی‌فهمی نمی‌دانی
اینقدر دوریم از هم اینجا در دل تهران
انگار من در چین و تو ساکن در ایرانی
من در ریاضی رتبه‌ی چندین هزار اما
تو رتبه‌ی زیر صد کنکور انسانی
روزی به تیری کور خواهم کرد
آن فتنه های پر فریبت را
با مردمان شهر خواهم گفت
مکر دو تا چشم نجیبت را...
دوباره شوق غزل داده ای به دستانم
دوباره اشک فراقت میان چشمانم
تو از تبار بهاری که من به اشک دو چشم
تو را میان غزل عاشقانه می خوانم
قسم به لحظه به لحظه سرودنم از تو
که پای عشق تو تا روز مرگ می مانم
شب یلدای من از یاد تو لبریز شده
دل من همسفر قصه‌ی پاییز شده
همه جا حرف خوشی، فال گرفتن، آجیل
گوش من لیک به نجوای غمت تیز شده
داغ دوری به خداوند مرا سنگین است
سوز سوز من با نفس چله گلاویز شده
تو آرزوی منی و جز این به سینه نباشد
که بین این همه من سهم آرزوی تو باشم
تو را به واژه چنانی که هست نتوان گفت
چنان که اول «مریم»... چنان که در «یاسین»...
دارد جنون چشم‌هایت می‌کشد من را
بر لب اعوذ بالله از این چشم عاشق کش
ما دو تا روح نبودیم، دو تا جسم که هیچ
لحظه‌ای از یاد تو غافل نگردد خاطرم
