بدم می آید

دیگر از قصه ی دلدار بدم می آید

از دل گیر و گرفتار بدم می آید

 

از غزل های حقیر و به زمین چسبیده

از لب و روسری یار بدم می آید

 

شعرهایی که فقط رنگ هوس دارد و بس

از چنین شعر چه بسیار بدم می آید

 

خیال باطل

ای که دل را با سخن هایت به اغما می بری

گوش کن با گوش جان تا ماجرا را بنگری

 

فتنه ای برپاست کز گرد و غبارش تیغ ها

می زند هر ناکس و هر کس به نام سروری

ترس آن دارم که ای نفس بد اندیش عاقبت

با هوس هایت ز من هم آبروها می بری

 

فروپاشی

مانده ام در وسط برزخ خاموشی خویش

مبتلایم به مریضی فراموشی خویش

 

من و ده ها نفر از طائفه ام دلگیرند

از هیاهوی پس از رأی فروپاشی خویش

 

-------------------------------------

 

تیرماه 1393

من خیلی هم جدی بودم...

دلم که می گیرد، هیچ چیز مثل کاغذ و خودکارم آرامم نمی کند... همین که یک گوشه ی دنج و خلوت پیدا کنم و چند خطی خودم را روی کاغذ خالی کنم، آرام میشوم.

این بار هم این کاغذ و قلم به دست گرفتن و یک گوشه ی دنج و خلوت پیدا کردن، حکایت تکراری آرام شدن من است.

زیر آسمانی که ستاره هایش، بی واسطه چهره به روی زمین گشوده اند، دور از هیاهوی خنده ها، صحبت ها، گفتن ها و نشنیدن ها (!)، با لباسی کمی مرطوب از عرق خستگی و ورجه وورجه کردن، خیلی ساده می خواهم دلم را آرام کنم.

خیلی دلم به حال خودم میسوزد!

سنگ فروش

من از اهالی دور، همسایه ی غروبم

شرقی تر از شمالم، غربی تر از جنوبم

 

من گریه ای شبانه، یک آه بی بهانه

من بغض بی صدایی در سینه ها رسوبم

 

مثل ابر، مثل باد ...

من از تبار برگ های زرد پاییز

با یک اشاره خرد می گردم ز تهدید

تنها مرا سهراب با نقاشی خود

تنها مرا سعدی میان شعر فهمید

 

ردی از نبودن!

سررسیدی که تا چندی قبل، پر بود از شعرهایی که آن ها را با تمام وجود گفته بود، اما ورق به ورق با ناامیدی و ناتوانی پاره پاره اش کرده بود، این روزها شده بود دفتر چرک نویس ناملایماتش...

با خودش همراهش داشت! چه در خانه بود، چه در سفر.... چه وقتی می خواست آخرین قدم هایش را به سمت پرتگاه بردارد...

پمپ بنزین

امروز روز امور تربیتی است... روز افرادی که نقششان در مدرسه ها دقیقاً پیرامون مسائل فرهنگی و تربیتی تعریف می شود.

معاون تربیتی دبیرستان ما، جناب آقای جهدآسا یکی از نیروهای زحمت کش و خدوم این عرصه است که الحق و الانصاف، اثر اخلاص فعالیت او در چنین مدرسه ای با موقعیت حساسی که دارد (دبیرستان نمونه دولتی رشد پسران - منطقه 16 تهران - اولین مدرسه نمونه دولتی کشور - تأسیس در سال 1364 ) کاملاً مشهود و بارز است...

دیروز در دبیرستان از ایشان تقدیری به عمل آمد و بنده در وصف زحمات ایشان شعری سرودم و در این برنامه به اجرا درآمد که به شرح زیر است:

صبحا از ساعت هفت وقتی میاد به مدرسه

با خودش فکر می کنه امروز به کاراش می رسه؟

 

یه نگاه میندازه به میزشو سر تکون میده

با یه یاعلی دلش رو دست آسمون میده

 

سر و کله میزنه از سر صبح تا به غروب

با همه جور بچه ای، بچه ی بد، بچه ی خوب.

 

اربعینی ز فراق تو گذشت...

به مناسبت چهلمین روز درگذشت رفیق عزیزم

خادم و ذاکر اهل بیت (علیهم السلام) مهدی توفیقی فر

حال ما سخت گرفتار غم است

در فراقی که ندارد پایان

روی لب آیه ی « إنا لله » ¹

نای دل هم نفس « الرحمن » ²

اربعینی ز فراق تو گذشت

مثل ده سال ولی بود انگار 

چه کنم؟

نفسم تنگ شد از دود، به تهران چه کنم؟

با چنین شهر پر از وانت و پیکان چه کنم؟

آسمان بر سر این شهر دگر آبی نیست

با غم و حسرت این دیده به باران چه کنم؟

من در این شهر دمی یا زوجم یا فردم

با فرامین و قوانین پلیسان چه کنم؟