بی خوابم کرده بود.
هر چه تلاش می کردم بی اعتنایی کنم، صدایش آزارم می داد.
پنجره را باز کردم تا دادی بزنم، هواری بکشم، داد و بیدادی کنم بلکه بی خیال شود و برود خانه اش؛
حالا چه وقت این سر و صداست؛
ساعت نمی فهمد که این وقت شب، اینگونه خواب ما را به هم ریخته.
پنجره را باز کردم که ناراحتی ام را سرش خالی کنم، چیزی دیدم که باعث شد خودم بی خیال شوم.
رو به حرم نشسته بود و گویی ناله می زد.
طاقت نیاوردم.
باید از ماجرا سر در می آوردم:
چه چیزی باعث شده که این وقت شب اینگونه ناله
بزند؟
« ماجرای دخالت رهبری در ماجرای اختلاس 3000 میلیارد تومانی با تذکر به رسانه های داخلی در عدم دامن زدن به فضای ناامیدی، نشانگر وجود پرده هایی رو نشده از این ماجرا در خود بیت رهبری دارد؛ چرا که 1200 تا 1300 میلیارد از این اختلاس در خود عوامل خود بیت رهبری و مربوط به پسر آیت الله خامنه ای است... »
این مطلع الفجر آغاز حملات دستگاه اوپوزوسیون است در باب
طرح دیکتاتور خوانی رهبر مسلمین جهان، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای (مدظله
العالی). پروژه ای که پس از برگزاری همایش حمایت از انتفاضه مردم فلسطین بیشتر شد.
عجله نکنید؛ قصد ندارم با نظام مخالفت کنم؛ نه؛ من نسل سوی هستم؛ نسل سومی همین انقلاب...
این را گفتم که کسی سوء استفاده نکند.
اما...
اول حرف هایم را گوش کنید - یا بهتر بگویم: آن ها را بخوانید - بعد نتیجه گیری کنید:
من مربی ام؛ متربیانی را تحت تربیت دارم. - البته خود نیز کماکان در حال تربیت شدن هستم
- فرزندان این نظام را می بینم که امروز
از بزرگترین دانشگاه عمومی نظام مقدس جمهوری اسلامی، یعنی صدا و سیما، که البته
این تعبیر را بنیانگذار آن، بنیانگذار صدا و سیما نه، انقلاب را می گویم، به آن، انقلاب را نه، صدا و سیما را می گویم،
اتلاق کرده است، - خلاصه اش می شود این: «
فرزندان این انقلاب را می بینم که امروز از صدا و سیما، بزرگترین دانشگاه عمومی
نظام مقدس جمهوری اسلامی به تعبیر بنیانگذار انقلاب » - دارند کارهای غیر اسلامی یاد می گیرند.
ساعت 2:30 شب است. مادر از درد به خود می پیچد. تو مضطر می
شوی. چاره ای نداری جز این که این وقت شب لباس بپوشی و او را به بیمارستان ببری.
آدم عاقل می داند روز دکتر رفتن بسی بهتر از شب هنگام به دکتر مراجعه کردن است.
اما تو مضطر شده ای و چاره ای جز این نداری. ناله ی مادرت تو را بی تاب کرده. به
این می اندیشی که می روی اورژانس، پرستارهای مهربان (!) به داد او می رسند و تو
آرامش می یابی. هم تو هم مادرت که دارد از درد ناله می کند... تو از درد او هیچ سر
در نمی آوری و نمیدانی علتش چیست. با خودت می گویی به دکتر که مراجعه کنم او با
برخورد گرم خود مرا آرام می کند و مرا از درد مادرم مطلع می سازد. پس وقت را غنیمت
می شماری و....
بابا گفت: کجا میروی پسرم؟
گفتم: با " اسفندیار " و رفقا میرویم فوتبال...
پرسید: کدام " اسفندیار "؟
گفتم: مگر چند تا " اسفندیار " تو زندگی من وجود دارد؟ یه دنیا و یه " اسفندیار " ...
پرسید: همانی که چندی پیش گفته بود ما با اهالی محله ی دوردست مشکلی نداریم؛ ما با معتمدین و بزرگاشون مشکل داریم؟
گفتم: آره، چطور؟
گفت: پسرم، با ایشون فوتبال نرو...
گفتم: چرا؟
گفت: پسرم، با این " آقا اسفندیار " گشتن، باعث ایجاد تفرقه بین دوستان واقعی ات می شود...
گفتم: ای بابا... بی خیال. فعلاً خداحافظ...
این را گفتم و از خانه بیرون آمد. " اسفندیار " با بقیه دوستانم جلوی در ایستاده بودند.
ناگاه صدایی از بلندگوی آیفن بلند شد:
پسرم، مگه نگفتم با " آقا اسفندیار " فوتبال نرید؟
تا آمدم حرف بزنم " اسفندیار " گفت: سلام. " آقای رهبر " چشم. " محمود " من فوتبال نمیام.
چه دوست خوبی... چرا بابای من راجع به " اسفندیار " این جوری قضاوت می کند؟
دیدم دارم در مقابل دوستانم ضایع می شوم. خودم را جمع و جور کردم. گفتم:
چشم بابا!!! با " اسفندیار " فوتبال نمی رویم.
همین سال پیش بود؛ شهریورماه. ما مشهد بودیم.
داشتیم از حرم بر می گشتیم.
مردم جمع شده بودند.
گریه می کردند.
فریاد می زدند.
وامحمدا می گفتند....
ناگهان جگرم سوخت....
چشمم بارانی شد...
دستانم را مشت کردم.
فریاد زدم.
وامحمدا گفتم....
چیزهایی شنیده بودم؛ اما باورم نمیشد که این اتفاق رخ
دهد...
با خودت می گویی چیزی تا محرم نمانده است و بدک نیست کمی حال و هوای محرمی بیابی. مثل آن کاری که اهل بیت (علیهم السلام) در آمادگی برای محرم انجام میدادند.
آن روزها نمی دانم چگونه، ولی این روزها می توانی به پاساژ مهستان، واقع در میدان انقلاب (دقت کنید: میدان انقلاب) خیابان کارگر جنوبی بروی؛ کتابی یا گلچینی از مداحی ذاکری یا... نمیدانم، هر چیزی که با طبعت سازگارتر است و بهتر است را بخری و کم کم مهیای عزا شوی که وقتی ندای « حی علی العزا » را شنیدی، دست پاچه نشوی.
اما...
راستش این ها که می خوانی گله نیست. داستان قلبی شکسته و خسته است... قلبی که هیچ کسی را در خود جای نداد غیر از دلبرش...
عاشق نشده بود. نمیدانم. هرچه بود از عشق بالاتر بود...
عاشق باران شده بود؛ چون باران او را به یاد باران چشمانش می انداخت آن روز که او را در آغوشش گرفت و چشمانش را به روی همه چیز بست . گریه کرد.
نمک گیر خنده هایی شده بود که خیلی هم نمکین نبود...
هوالعلیم. 16 ساله بود که بال پریدن گشود و رفت. او به شهادت خویش عالم بود؛ همین و بس! تاریخ شهادت: 8/2/66؛ 20 روز قبل از عروج...
بسم رب الشهداء و الصدیقین
این وصیت نامه ها انسان را می لرزاند و بیدار می کند. امام خمینی (ره)
نوجوانـی در حریــم کــربلا گم کـرده ایم
عاشقی در وادی خوف و رجا گم کرده ایم
چتری از بال ملائک بر سرش گستـرده ایم
آن که او را زیر بــاران بـلا گم کـرده ایم
وصیتنامه ی دلاور سپاه اسلام
بسیجی شهید
مهدی رضائیان
با سلام و درود به یگانه منجی عالم بشریت و نائب بر حقش، پیر جماران، حسین زمان، امام امت و با سلام به رزمندگان پر شور اسلام که با رزم بی امان خود می روند تا جهان را از زیر سلطه ی یاوه گویان شرق و غرب آزاد سازند و آماده ظهور دولت یار باشند و با سلام به شهیدان گلگون کفن انقلاب اسلامی مخصوصاً شهدای جنگ تحمیلی که با خون سرخ خود درخت اسلام را هر چه بیشتر تنومند می سازند، وصیت نامه ی خویش را شروع می کنم.
من در روز تاریخ افتخار این را یافتم که به سوی خدای متعال مشرف گردم.
من نه، پدرم می گفت؛
می گفت: « دوکوهه که می روی بیکار نباش! »
پرسیدم: « چه کنم؟ »
گفت: « راه برو؛ میان ساختمان ها قدم بزن؛ بگرد دنبال آن چیزی که دوکوهه را دوکوهه کرد... »
وقتی رسیدیم به دوکوهه قرار گذاشتم حرف بابایم را زمین نزنم و شروع کنم به قدم زدن...
ابتدا فقط راه رفتم.
کمی که گذشت جرأت پیدا کردم این ماجرا را با بزرگتری درمیان بگذارم. اما جالب بود که او هم گفت:
« قدم بزن و بگرد دنبال همان چیزی که بابایت گفته... »
شاکی شدم. سماجت به خرج دادم و زنگ زدم به بابایم:
- بابا! سلام. بابا! دنبال چه چیزی باید بگردم؟
